คฤหาสน์สุดหรูแห่งหนึ่ง
“แม่ต๋า แม่ต๋า” เด็กหญิงเค้กวิ่งมาหามารดาทันทีที่รู้ว่าคริมามาที่นี่
“น้องเค้ก..ลูกแม่” คริมาโผเข้ากอดลูกสาวด้วยความรักและความคิดถึง เธอหอมแก้มลูกทั้งซ้ายทั้งขวา ก่อนจะกอดแน่นๆ อีกครั้ง
“น้อนเค้กคิกถึงแม่ต๋า”
“แม่ก็คิดถึงน้องเค้ก..คิดถึงที่สุด” พูดจบคริมาก็จูบไปที่หน้าผากของลูกสาว น้ำตาคลอออกมา
“สวัสดีค่ะ” คริมายกมือไหว้บิดามารดาและพี่สาวของอนาคิน
“ยินดีต้อนรับนะหนูครีม อยู่ที่นี่ได้ตามสบายเลย ไม่ต้องเกรงใจนะ” เสียงของคุณหญิงพิมพิกาเอ่ยออกมา
“ขอบคุณคุณหญิงมากๆ นะคะ ที่เมตตาครีมกับลูก” คริมาคลี่ยิ้มออกมา
“คุณยงคุณหญิงอะไรกัน..เรียกแม่สิหนูครีม” คุณหญิงพิมพิกาแย้งขึ้นมา
“ครีมไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับคุณคิน..ครีมขออนุญาตเรียกคุณลุงกับคุณป้านะคะ”
“แบบนั้นก็ได้จ่ะ ตามใจหนูครีม” คุณหญิงพิมพิพาถอนหายใจเล็กน้อยในความดื้อของหญิงสาว
คริมาขอนอนห้องเดียว
