หลังจากที่อนาคินหลับใหลไปด้วยความอ่อนเพลียเพราะสูญเสียพลังงานไปเยอะ คริมาพยุงร่างที่แทบจะไร้เรี่ยวแรง ขาที่ยังสั่นเทาค่อยๆ เดินออกมาจากห้องของเขาและเดินเข้าไปในห้องที่ติดกัน ลูกสาวของเธอกำลังนอนหลับอยู่บนเตียงเจ้าหญิง
คริมารีบเก็บเสื้อผ้าและเอกสารสำคัญใส่กระเป๋าหิ้วใบใหญ่ เธอต้องรีบไปจากที่นี่ในตอนนี้ เพราะมันเป็นเวลาที่ทุกคนในคฤหาสน์หลังนี้ต่างหลับใหล เธอมิอาจรอให้ถึงรุ่งสางได้
เธอโน้มตัวลงค่อยๆ บรรจงจูบไปที่กระหม่อมของลูกสาวตัวน้อย น้ำตาของเธอไหลรินออกมาอย่างท่วมท้น ถ้าลูกสาวตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นเธอคงจะร้องไห้อย่างหนัก คริมามีทางเลือกแค่สองทาง และทางที่เธอเลือกคือทางที่ดีที่สุดแล้ว
เธอปาดน้ำตาที่เอ่อออกมาและรีบเดินออกจากห้องไปทันที ถ้าอยู่นานกว่านี้เธอกลัวว่าตัวเองอาจจะเปลี่ยนใจ
เธออาจจะเป็นแม่ที่ใจร้ายที่ทิ้งลูก..
แต่เธอมิอาจเป็นแม่ที่ใจร้ายที่ฆ่าลูกได้เช่นกัน
ลาก่อนนะ..ลูกรัก
