บทที่ 10
ยิ่งกว่าติดใจอีก
“เย็นนี้คุณอยากกินอะไร จะแวะที่ไหนก่อนไหมหรือจะกลับเลย” วริศหันไปถามร่างบางที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ขณะขับรถออกจากบริษัท ไม่นานหัวคิ้วเข้มก็เคลื่อนเข้าหากันด้วยรู้สึกไม่ชอบใจที่เธอเอาแต่สนใจแช็ตกับใครสักคนในสมาร์ตโฟนโดยไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาตอบคำถามของเขา
“คุยกับใคร” ชายหนุ่มถามเสียงเข้มขึ้น ทว่าอีกฝ่ายก็ยังไม่เงยหน้าขึ้นมาตอบ อีกทั้งยังหัวเราะคิกคัก พร้อมรัวนิ้วลงบนแป้นพิมพ์ที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอเพื่อตอบกลับคู่สนทนา ครั้นเห็นว่าเธอยังไม่มีท่าทีว่าจะหันมาตอบคำถามของตน วริศจึงเรียกเธอเสียงเข้มขึ้นอีก “ซัน”
“คะ” คราวนี้เธอขานรับ หากก็ยังไม่ละสายตาออกจากหน้าจอมือถืออยู่ดี
“ทำอะไร”
“แป๊บนะคะ” รุ้งตะวันบอกให้เขารอก่อนด้วยสมาธิของเธอกำลังจดจ่ออยู่กับการพิมพ์ข้อความตอบคนในห้องแช็ต สักพักหญิงสาวก็ระเบิดหัวเราะเสียงดังลั่นรถ ทำเอาร่างสูงที่กำลังขับรถขมวดคิ้วมองเธอด้วยความสงสัย
