ควรดีใจใช่ไหม
สุดท้ายวันนี้รุ้งตะวันก็ต้องยอมให้วริศขึ้นมาส่งถึงห้องนอนอีกจนได้ เอาจริง ๆ จนถึงตอนนี้เธอก็ยังรู้สึกงงอยู่ว่ามาลงเอยแบบนี้ได้อย่างไร จำได้ว่าเธอยังไม่ได้ตอบตกลงเลยด้วยซ้ำ โรคที่ว่าก็ยังไม่ได้ไปตรวจ ยังไม่รู้เลยว่าเขามีโรคติดต่ออะไรเทือกนั้นหรือเปล่า แต่คิดไปก็เหมือนจะรกสมองเปล่า ๆ และคงแก้ไขอะไรไม่ทันแล้ว เพราะว่า...
“อื้อ คุณ พอแล้ว...” รุ้งตะวันบอกพร้อมดันร่างหนาที่เริ่มซุกซนกับร่างกายเธอให้ขยับออกไปห่าง ๆ แล้วยื่นมือออกไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาก็เห็นว่าล่วงเข้าสู่วันใหม่มาสิบนาทีแล้ว และเขาควรหยุดสิ่งที่กำลังจะทำ “พอได้แล้วค่ะ ฉันเหนื่อยแล้ว ง่วงด้วย”
ได้ยินแบบนั้นวริศก็ยอมขยับกายออกไปนอนข้าง ๆ พร้อมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวเอาไว้ก่อนที่เขาจะอดใจไม่ไหวและจัดเธออีกเป็นรอบที่สาม
“ไม่อาบน้ำก่อนหรือไง” เขาถามเมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะเคลิ้มหลับไปอย่างง่า
