บทที่ 7
ผูกปิ่นโตแบบงง ๆ
‘ต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีฉันไม่สะดวกรับข้อเสนอของคุณค่ะ’
นั่นคือคำปฏิเสธแบบสุภาพของรุ้งตะวันหลังจากที่ถูกเจ้านายคนใหม่ยื่นข้อเสนอมาให้เมื่อตอนกลางวัน
ทว่าตัดภาพมาที่ตอนนี้ซึ่งเป็นเวลาสี่ทุ่มครึ่ง...
“ซี้ด! ยังแน่นเหมือนเดิมเลยคุณ”
“คะ คุณเบา ๆ หน่อย อื้อ อ๊ะ...”
ร่างบางที่อยู่ในท่าคลานเข่าเกร็งตัวรับแรงกระแทกที่ถาโถมเข้ามาจากข้างหลัง มือทั้งสองข้างขยุ้มผ้าปูที่นอนจนมันหลุดลุ่ยออกจากมุม ซบใบหน้าสีระเรื่อลงกับหมอนพร้อมส่งเสียงครวญครางราวใกล้จะขาดใจ เพราะคนข้างหลังไม่ยอมผ่อนแรงลงเลยแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำยัง...
เพี้ยะ!
“ว้าย!” รุ้งตะวันร้องเสียงหลงเมื่อบั้นท้ายถูกฟาดโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
ด้านวริศที่ยืนเข่าซ้อนอยู่ข้างหลัง มองตัวตนที่ถูกส่งเข้าออกสลับกับสะโพกกลมกลึงที่เด้งไปมาตามจังหวะการกระแทกอย่างหลงใหล สุดท้ายก็อดใจไม่ไหวใช้มือฟาดก้นเนียน ๆ ด้วยความมันเขี้ยว หากก็
