ติดใจ อยากได้อีก 2
1569 คำ
ติดใจ อยากได้อีก
“เอ่อ...สะ สวัสดีค่ะ” รุ้งตะวันรีบตั้งสติแล้วกล่าวทักทายออกไป รู้สึกประดักประเดิดไม่น้อยเลยที่ต้องกลับมาเผชิญหน้ากันในสถานการณ์แบบนี้ พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติและบอกตัวเองว่าควรแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวให้ได้ อย่างไรเธอก็ได้เซ็นสัญญาเป็นพนักงานของที่นี่แล้ว
แม้จะรู้ว่าเจ้านายคนใหม่คือใคร หากหญิงสาวกลับไม่มีความคิดที่จะลาออกจากงานที่ยังไม่ได้เริ่มทำ ถึงจะรู้สึกขัดเขินปนวูบวาบในบางครั้งที่เขามองมา แต่รุ้งตะวันคิดว่าตนสามารถควบคุมได้ เธอมีสปิริตมากพอที่จะแยกแยะสองเรื่องออกจากกัน
ทำเพื่อเงิน ท่องไว้ซัน
“สรุปคุณจำผมได้หรือเปล่า” วริศถามย้ำ
“จำได้ค่ะ” เธอตอบออกไปตามตรง สติที่กระเจิงไปในคราแรกเริ่มกลับเข้าร่องเข้ารอย แม้จะสลัดภาพอันเร่าร้อนที่วนเวียนอยู่ในหัวออกไปไม่ได้ หากแต่เธอก็พยายามควบคุมสีหน้าตนเองไว้ให้นิ่งที่สุด
“ดี ผมจะได้ไม่ต้องเสียเวลาทวนความจำให้” ประธานหนุ่มพยักหน้าลงอย่างพอใจ มองร่างเพรียวระหงที่ยืนอยู่กลางห้องด้วยความใจเย็น แม้ในสมองตอนนี้จะมีแต่ความคิดอกุศลวนเวียนอยู่เต็มไปหมด
“คะ ?” รุ้งตะวันมีสีหน้าเหรอหราเมื่อได้ยินประโยคนั้น การประมวลผลของสมองช้าลงไปหลายวินาที ที่บอกว่า ‘ทวนความจำ’ เขาหมายถึงเรื่องใดกัน ทว่ายังไม่ทันได้พูดอะไร คนตรงหน้าก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาอีกครั้ง
“วันนั้นคุณกลับไปได้ยังไง”
คิ้วเรียวย่นเข้าหากัน รู้สึกงง ๆ กับคำถามเล็กน้อย จึงทวนคำถามเขาใหม่ “คุณหมายถึง...ฉันกลับยังไงใช่ไหมคะ”
“นั่นก็ด้วย แล้วก็อยากรู้ว่าเดินออกไปได้ยังไงด้วย” คราวนี้หญิงสาวงงหนักกว่าเดิม ไม่เข้าใจคำถาม ทั้งยังรู้สึกเหมือนคุยกันคนละภาษา แต่ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าจะดูออก จึงขยายความอีกครั้ง “วันนั้นผมตื่นมาแล้วเห็นไอ้ซิลิโคนปิดหัวนมของคุณหล่นอยู่ในห้องน้ำ เลยสงสัยว่าคุณกลับไปได้ยังไง”
ครั้นเขาไขความกระจ่าง รุ้งตะวันก็รู้สึกเสียววาบบริเวณยอดถันลามลงไปถึงช่วงท้องน้อย วันนั้นเธอจำได้ว่าเดินหาจนทั่วห้องแล้วแต่ไม่เจอ เป็นเพราะไม่ได้เข้าไปดูในห้องน้ำนี่เอง เธอก็เลยใช้ทิชชูยัดแบบง่าย ๆ แล้วรีบกลับที่พักของตนเพื่ออาบน้ำไปทำงานทันที
“เอ่อ...ช่างเรื่องนั้นเถอะค่ะ มันผ่านมาแล้ว ขออนุญาตถามเรื่องงานได้ไหมคะ ฉันต้องทำอะไรบ้าง” เธอตัดบทและชวนเปลี่ยนเรื่องคุย ด้วยไม่รู้จะพูดถึงเรื่องวันนั้นอีกทำไม ตอนนี้เธอและเขาควรโฟกัสแค่เรื่องงาน
“แล้วคุณทำอะไรได้บ้าง” วริศรู้ทัน หากก็ยอมเปลี่ยนมาคุยเรื่องงานแต่โดยดี เพราะมีเวลาอีกเยอะที่จะดีลกับเธอเรื่องผูกปิ่นโต และขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่าเขาไม่ปล่อยเธอไปง่าย ๆ แน่นอน
“เท่าที่ฟังรายละเอียดงานคร่าว ๆ จากคุณสันติ ฉันคิดว่าตัวเองทำได้เกือบทุกอย่างค่ะ แต่แรก ๆ อาจจะไม่ค่อยคล่องเท่าไหร่ คงต้องใช้เวลาปรับตัวสักพัก” พอเข้าเรื่องงาน เธอก็ตอบได้อย่างฉะฉาน
ประธานหนุ่มพยักหน้าเข้าใจความเป็นพนักงานใหม่เป็นอย่างดี ซึ่งงานเลขาก็ไม่ได้ยากอะไรขนาดนั้น “อืม ก็ไม่มีอะไรมาก หลัก ๆ ก็แค่ทำตามคำสั่งผม ทำตารางนัดหมาย สรุปรายงานการประชุม และอาจจะได้ตามงานหรือเป็นธุระให้ผมในบางเรื่อง”
“ค่ะ”
“พูดภาษาอังกฤษได้รึเปล่า เพราะคุณจะต้องประสานงานกับลูกค้าต่างชาติให้ผมด้วย”
“พอได้ค่ะ คะแนนโทอิคเจ็ดร้อยห้าสิบ”
วริศพยักหน้าพอใจ สำหรับเขาคะแนนเจ็ดร้อยห้าสิบก็ถือว่าอยู่ในระดับที่พอใช้ได้ “แล้วรู้ใช่ไหมว่าบางวันอาจจะต้องทำล่วงเวลา และอาจจะต้องติดตามผมไปทำงานนอกพื้นที่ เช่นต่างจังหวัดหรือไม่ก็ต่างประเทศ”
“รู้ค่ะ”
“ไม่มีปัญหาถ้าต้องค้างคืนใช่ไหม ?”
“ไม่มีค่ะ”
“กับแฟนคนนั้นเลิกขาดหรือยัง”
“คะ ?” รุ้งตะวันงงอีกครั้ง จู่ ๆ เขาวนมาเข้าเรื่องส่วนตัวได้อย่างไร แต่กระนั้นก็ตอบไปเพราะไม่ใช่เรื่องที่เป็นความลับอะไร “เลิกขาดแล้วค่ะ”
“มันไม่ตามมาง้อ ?” คำถามนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องงาน วริศอยากมั่นใจว่าเลขาของตนจะไม่มีปัญหาเรื่องหึงหวงตามมาทีหลัง ทว่าอีกส่วนเขาก็อยากรู้เองว่าเธอกับไอ้หมอนั่นตัดขาดกันจริงหรือไม่ เพราะเขาไม่อยากกลายเป็นชู้ของใคร
“ง้อค่ะ”
“แล้ว ?”
“ไม่แล้วไง เลิกก็คือเลิก”
หลังจากเลิกกันได้ประมาณหนึ่งสัปดาห์ เตชาวัตก็หอบดอกไม้ตามมาง้อรุ้งตะวันถึงที่ทำงานทุกเย็น แต่เธอไม่ยอมใจอ่อน ยืนยันว่าอย่างไรก็จะไม่กลับไป มองเมินและเฉยชาทุกครั้งที่อีกฝ่ายเข้ามาใกล้ ซึ่งคนที่มีความอดทนต่ำอย่างเตชาวัตทำแบบนั้นได้ราว ๆ สองอาทิตย์ก็หายต๋อมเข้ากลีบเมฆ จากนั้นมาเธอก็ไม่เคยเห็นหน้าเขาอีกเลย
ครั้นพูดถึงอดีตแฟน รุ้งตะวันก็นึกได้ว่ายังไม่ได้ขอบคุณเขาที่ช่วยเคลียร์ค่าใช้จ่ายให้ในวันนั้น แม้ไม่รู้จำนวนเงินที่แน่ชัด หากเธอก็คิดว่ามันต้องเยอะมากแน่ ๆ เพราะผับแห่งนั้นค่อนข้างหรูหรา ค่าอาหารและเครื่องดื่มแพงหูฉี่ ถ้าไม่ใช่เพราะเตชาวัตไปที่นั่นในวันนั้น เธอก็ไม่คิดจะเดินเข้าไปในสถานบันเทิงที่มีแต่คนรวย ๆ ไปเที่ยวกัน
“เรื่องวันนั้น...ขอบคุณนะคะ”
“หืม...” วริศเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง
“ที่คุณจ่ายค่าเสียหายให้ คงแพงมากเลยใช่ไหมคะ”
ใบหน้าคร้ามคมพยักลงช้า ๆ ก่อนจะตอบ “ก็เอาเรื่องอยู่เหมือนกัน”
ถึงจะเสียตัวให้เขาไปแล้ว แต่พอได้ยินแบบนั้นรุ้งตะวันก็ยังรู้สึกผิด ด้วยจำนวนเงินไม่ใช่น้อย ๆ หากก็คงทำเพียงกล่าวคำว่า “ขอโทษนะคะ วันนั้นฉันโมโหมากไปหน่อย”
“อ้อ พูดถึงเรื่องนี้มาก็ดี ผมรู้ว่าคุณโมโหที่ถูกแฟนนอกใจ แต่ผมอยากให้คุณควบคุมอารมณ์ตัวเองมากกว่านี้หน่อย เห็นผลที่ตามมาแล้วใช่ไหม ถึงคุณจะได้ความสะใจ แล้วคุณคิดว่ามันคุ้มไหมกับสิ่งที่เสียไป” และถ้าวันนั้นไม่มีเขา เธอจะเอาเงินที่ไหนไปจ่ายค่าเสียหาย แล้วถ้าไอ้ผู้ชายคนนั้นมันสวนกลับ เธอจะสู้มันได้หรือ ?
อันที่จริงมันก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเขา แต่ไหน ๆ ก็จะต้องทำงานร่วมกัน เขาก็อยากเตือนเธอเอาไว้สักหน่อย เพราะการใช้อารมณ์ในการแก้ไขปัญหามันไม่เคยสร้างประโยชน์ให้ใคร มีแต่ผลเสียที่จะตามมาในภายหลัง
ความสะใจแลกกับเงินและเวลามันไม่คุ้มหรอก
“...ค่ะ” รุ้งตะวันรับคำเสียงเบา รู้สึกหน้าชาคล้ายกำลังถูกเขาประณามการกระทำอันขาดสติ ทว่าพอความสะใจหมดไปและมีสติคิดทบทวน ก็เห็นว่ามันไม่คุ้มอย่างที่เขาพูด จึงไม่คิดตอบโต้หรือเถียงอะไร ได้แต่ยืนก้มหน้าน้อมรับความผิด
“ที่ผมพูดไม่ได้จะตำหนิ แค่เตือนเอาไว้ก่อนเฉย ๆ”
“ทราบค่ะ”
ประธานหนุ่มก้มมองนาฬิกาข้อมือ พอเห็นว่าเพิ่งจะสิบโมงนิด ๆ ยังมีเวลาอีกนิดหน่อย จึงเอ่ยเข้าเรื่องของตัวเองทันทีคล้ายรอจังหวะนี้มานาน
“ผมมีข้อเสนอให้คุณ”
“อะไรคะ” ใบหน้าสะสวยเงยขึ้นไปสบตา รอฟังอย่างตั้งใจว่าเขาจะพูดอะไร
“ตอนนี้คุณไม่มีใครใช่ไหม” วริศเลือกถามย้ำก่อนจะเข้าประเด็นหลัก เขาอยากมั่นใจว่าตอนนี้เธอไร้พันธะใด ๆ เพื่อป้องกันปัญหาที่อาจจะตามมาในภายหลัง อย่างที่บอก...เขาไม่ชอบความยุ่งยาก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดก็ตาม
“ไม่มีค่ะ” รุ้งตะวันตอบด้วยความงุนงง เพราะถ้าจำไม่ผิด รอบนี้เป็นรอบที่สองแล้วที่เขาถามอะไรทำนองนี้ ไม่แน่ใจว่าเขาลืมหรือว่าคิดอะไรอยู่กันแน่ หากยังไม่ได้ถามอะไรกลับไป ชายตรงหน้าก็พูดขึ้นมาเสียก่อน...
“พูดตรง ๆ แบบไม่อ้อมค้อม ผมติดใจคุณ อยากได้คุณอีก และถ้าคุณไม่มีใครจริง ๆ ผมว่าเราก็น่าจะสนุกด้วยกันได้แบบยาว ๆ”
ได้ยินแบบนั้นดวงตาเรียวรีก็เบิกกว้าง ใบหน้าร้อนผ่าวไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะโกรธหรือเขินอาย แต่กระนั้นหญิงสาวก็รีบตั้งสติแล้วตอบออกไปโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด
“ต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีฉันไม่สะดวกรับข้อเสนอของคุณค่ะ”
- ผู้เขียน
