“ขอบใจนะที่มาส่ง”
ฉันหันไปบอกคนที่นั่งอยู่ข้างกันพลางปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัว เนื่องจากยัยพิมขอตัวกลับไปก่อน ยูโรจึงต้องเป็นคนมาส่งฉันที่หอ จริง ๆ ฉันโทรให้เฮียมารับก็ได้ แต่ยูโรบอกว่าจะออกมากินข้าวพอดี แล้วหอฉันก็เป็นทางผ่านด้วยจึงขอติดรถมา
“ไม่เป็นไร ยังไงทางไปมหาลัยเราก็ทางเดียวกันอยู่แล้ว ให้เรามารับมาส่งทุกวันยังได้เลย”
“ไม่รบกวนขนาดนั้นหรอก เรามีรถอยู่น่ะ แต่แค่ไม่ค่อยได้ใช้ เฮียเขาอยากไปส่ง”
“เฮีย?”
“อื้อ เจ้าของสร้อยนี่แหละ”
“อ๋ออ”
ยูโรพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ก่อนที่ฉันจะผลักประตูออกไปจากรถ
“อลิซ”
“หือ?”
ฉันหันกลับมามองเขาอีกครั้ง ทั้งที่ออกไปจากรถแล้ว
“วันออกค่ายคณะอื่นก็ไปได้นะ ลองชวนพี่เขาไปด้วยสิ”
“อ่อ... ได้ ๆ”
ฉันรับปากไปส่ง ๆ แต่ไม่คิดจะชวนเขาจริง ๆ หรอกนะ เฮียเขามีเวลาว่างเสียที่ไหน วัน ๆ เขาต้องหมกอยู่กับกองเอกสาร เนื่องจากเขาเป็นพี่คนโต เลยต้องรับภาระทั้งหมดเ
