พันธะรักมาเฟียไร้ใจ

ทนอยู่กับฉันให้ได้ก็แล้วกัน

วันนัดจดทะเบียนสมรส

น้ำรินไปสำนักงานเขตตามที่ตกลงกันเอาไว้ และเตรียมย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านของปฐพี ทว่ารอจนจะปิดสำนักงานเขตสามีในอนาคตของเธอก็ยังไม่มา

ด้านปฐพีนั้นกำลังประชุมทีมต่อเติมกาสิโนด้วยความตึงเครียด สภาพอากาศที่เปลี่ยนแปลงกะทันหันทำให้มีผลกระทบต่อการก่อสร้าง คาดว่าจะเปิดตัวช้ากว่ากำหนด ทำให้ปฐพีเกิดความไม่พอใจอย่างมาก และคนอย่างเขาอยากได้อะไรก็ต้องได้

"ฉันต้องการให้ทุกอย่างเสร็จทันตามกำหนดเท่านั้น"

"แต่นายครับ แบบนี้มันเสี่ยงเกินไปนะครับ"

วิศวกรผู้ควบคุมงานแย้งขึ้นด้วยท่าทีลำบากใจ เขารู้ดีว่าปฐพีเป็นคนยังไง แต่ถ้าหากไม่รีบอธิบายก็มีผลกระทบไม่ต่างกัน

"เปลี่ยนทีม" มาเฟียหนุ่มกล่าวอย่างเอาแต่ใจ

"เปลี่ยนไม่ได้ครับนาย ใจเย็นๆ ก่อนเถอะครับ งานชิ้นนี้หากดีเลย์ก็ไม่เกินสามเดือนครึ่ง"

แทนไทลูกน้องคนสนิทอธิบายพร้อมยื่นแผนงานที่เหลือให้คนเป็นนายพิจารณา จริงอยู่ว่าปฐพีเป็นหุ้นส่วนบริษัทแต่เขาไล่พนักงานออกเป็นว่าเล่นแบบนี้ ทำให้คนงานไม่พอและส่งผลกระทบต่อไซต์งานอื่น

"ทีมใหม่ต้องเริ่มศึกษาแปลนงานของเราใหม่ ผมคิดว่าเสียเวลาเกินไป นายใจเย็นลงอีกนิดเราจะเสียน้อยกว่าครับ"

"ฉันบอกให้เปลี่ยนทีม! ใครทำงานให้ฉันไม่ได้ก็เอามันออกไป!"

คำประกาศิตเกือบทำให้การประชุมนองเลือด แทนไทพยักหน้าไล่วิศวกรคนนั้นออกไปก่อน ตอนนี้เขารอหุ้นส่วนอีกคนที่กำลังเดินทางมา หวังว่าจะช่วยยับยั้งคำสั่งของผู้เป็นนายได้

ปฐพีน่ากลัวเสมอเวลาที่งานของเขาไม่ได้ดั่งใจ ตอนนี้หัวหน้าแผนกหลายคนเอาแต่ก้มหน้า ไม่กล้าเสนอความคิดหรือแม้แต่สบตากับสายตาคมกริบของเขาแม้แต่นิดเดียว

"ออกไปให้หมด กูต้องการทีมใหม่"

แกร๊ก!

"งั้นมึงไปหาทีมใหม่ บริษัทใหม่"

ภายใต้บรรยากาศมาคุประตูห้องประชุมบานใหญ่ก็ถูกเปิดออกกว้าง ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เจ้าของใบหน้าหล่อคมสไตล์ลูกครึ่งไทย-เยอรมัน ย่างกร่ายเข้ามายืนอยู่หน้าโต๊ะประชุม รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ฉายอยู่บนใบหน้าคมไม่สนใจคนที่มองเขาก็สายตาหงุดหงิดเลยสักนิด

แทนไทถึงกับผ่อนลมออกทางปากด้วยความโล่งใจ เมื่อเจย์เดนปรากฏตัวได้ทันเวลาพอดี

"เรียกประชุมทีมแม่งไม่เคยมา แต่พออยากขัดนี่รีบมาเลยนะมึง"

"มึงก็ใช้เหตุผลกับคนของกูบ้าง" เมื่อเห็นปฐพีเงียบลงเจย์เดนก็ยักคิ้วให้แทนไทและนั่งลงบนเก้าอี้ที่ว่างใกล้ ๆปฐพี เพื่อนสนิทในวงการมาเฟีย

"เอาสิ พวกแกอยากทำอะไรก็ทำ แต่ถ้าส่งงานกูช้ากว่ากำหนดกูฟ้องมึงหมดตัวแน่"

ปฐพีผายมือเซ็งๆ เมื่อทำอะไรต่อไปไม่ได้นอกจากยอมรับ

"อย่ามาทำเป็นอารมณ์เสีย ยังไงคู่แข่งมึงก็ไม่มีทางสร้างกาสิโนเสร็จทันปีนี้หรอก คิดว่ากูไม่รู้เรื่องที่มึงส่งคนไประเบิดพวกมันหรือไง"

"รู้ก็ดี เพราะต่อไปกูจะเตรียมไประเบิดบ้านมึงด้วย ชักช้านัก" ปฐพียกยิ้มอย่างผู้ชนะ

"คุณควรมาประชุมบ่อยๆ ผมขี้เกียจต่อสู้อารมณ์นายอยู่คนเดียว" แทนไทเอ่ยยิ้มๆ แล้วก้าวเดินออกไปคุยงานกับวิศวกรคนนั้น ก่อนจะเสียเรื่องและงานช้าลงไปกว่าเดิม

"ถ้าเลื่อนส่งงานอีกก็บอกมันเตรียมโลงไว้ด้วย"

ปฐพีตะโกนไล่หลัง จากนั้นเขาก็ดันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินตามออกไปอีกคน ทิ้งให้เจย์เดนประชุมต่อกับลูกน้อง แต่แทนที่ปฐพีจะได้ไปทำงานอื่นต่อโรมันก็เข้ามารายงานเรื่องแม่ของเขาซะก่อน

"นายครับตอนนี้คุณมาชาวีร์ปักหลักรอนายอยู่ที่สำนักงานเขต ไม่ยอมกลับบ้านครับ"

"มีเรื่องอะไรอีก"

"นายลืมเหรอครับว่าต้องไปจดทะเบียนสมรสกับผู้หญิงที่คุณมาชาวีร์เลือกให้ และตอนนี้ทุกคนรอนายอยู่ที่สำนักงานเขตครับ"

“กูไม่ไป”

“เกรงว่าจะกระทบต่อสุขภาพคุณมาชาวีร์เอานะครับ”

มาเฟียหนุ่มหยุดเดินแล้วหลับตาลง แขนแกร่งที่ทิ้งลงข้างลำตัวกำหมัดแน่นเพื่อข่มโทสะ อยากถามซึ่งๆ หน้ากับผู้หญิงคนนั้นเสียจริง ว่าหล่อนเป็นผู้หญิงประเภทไหน ถึงได้ตอบรับแต่งงานกับผู้ชายแปลกหน้าได้ง่ายดายเพียงนี้ นี่น่ะเหรอคนที่จะมาเป็นแม่ของลูกในอนาคต

...ช่างไร้ยางอาย

"รีบไปเถอะครับนาย อีกไม่กี่วันคุณมาชาวร์ก็ต้องผ่าตัดแล้ว ผมว่าขัดถ้วยขัดชามมันสวยมันใส ขัดใจมันเศร้ามันหมองนะครับนาย"

โรมันโค้งศีรษะให้นาย คำพูดของลูกน้องไม่ได้ผิดอะไร ทว่าคนหยุดฟังก็ยังรู้สึกหงุดหงิดอยู่ดี

"มึงก็ขยันพูดให้กูงงนะ คนยิ่งหงุดหงิดอยู่"

ว่าจบก็เดินนำออกไป ปฐพีคงไม่แยแสหากนั่นไม่ใช่มารดา แม้จะไม่ต้องการให้งานแต่งบ้าๆ นั่นเกิดขึ้น แต่ชีวิตคนเป็นแม่ตอนนี้ก็สำคัญที่สุด

@ สำนักงานเขต

"เลยฤกษ์ดีมาสามชั่วโมงแล้ว ทำไมยังไม่มาอีกเนี่ย"

มาชาวีร์ชะเง้อคอมองหาลูกชายเพียงคนเดียวของเธอจนคอแทบยาวเป็นยีราฟ ลูกนะลูกนี่อยากให้แม่ปวดหัวใจจนตายเหมือนนางพันธุรัตน์หรือยังไง ถึงได้ไม่ทำตามที่ตกลงกันไว้

"คุณน้าจะไปไหนเหรอคะ"

"คนสวยขา...หนูต้องเรียกแม่ว่าแม่นะคะ"

"ขอโทษค่ะ รินยังไม่ชินเท่าไหร่"

หญิงสาวยิ้มว่า พอตกลงเรื่องแต่งงานกันลงตัวมาชาวีร์ก็ให้เรียกว่าแม่ทันที ซึ่งน้ำรินไม่ได้ใช้คำนี้เรียกใครมานานแล้ว ตั้งแต่แม่แท้ๆ เสียชีวิตจึงไม่ค่อยคุ้นชินเท่าไหร่

"ไม่เป็นไรค่ะลูก เดี๋ยวแม่จะออกไปดูข้างหน้าหน่อย อยู่นี่มันร้อนรนเหมือนไฟสุมทรวงไปหมดแล้ว"

มาชาวีร์บ่นตั้งท่าเตรียมจะเดินออกไป ทว่าชายชุดดำวิ่งเข้ามารายงานเสียก่อน

"คุณปฐพีมาถึงแล้วครับ"

ทุกสายตาหันไปทางประตูทางเข้า มาเฟียหนุ่มปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับชายชุดดำอีกจำนวนหนึ่ง ร่างสูงอยู่ในชุดสูทสีดำก้าวเดินเข้ามาภายในอาคาร ใบหน้าหล่อคมหันมามองทางหญิงสาวที่คาดว่าเป็นผู้หญิงที่แม่สรรหามาให้ ซ่อนดวงตาคมกริบเอาไว้ภายใต้แว่นกันแดดสีเดียวกันกับชุดสูท ซึ่งทำให้เขาดูน่าเกรงขามมากขึ้นไปอีก

น้ำรินมองไปทางปฐพีอย่างประหม่า ข้างกายเขามีชายชุดดำขนาบข้างถึงห้าคน เธอชักจะไม่มั่นใจแล้วว่านั่นเขาจะมาจดทะเบียนสมรสหรือตั้งใจยกพวกมาตีคู่อริกันแน่

"ทำไมเพิ่งมา ลูกไม่มีนาฬิกาหรือยังไง" มาชาวีร์ต่อว่าลูกชายแล้วเอื้อมมือไปหยิกสีข้างคนตัวสูงด้วยความหมั่นไส้ มาก็สายแล้วยังจะมาทำเป็นเท่อีก

"ผมบอกแม่แล้วไงว่าวันนี้มีประชุมทั้งวัน แล้วแม่จะห่วงอะไรกับอีแค่จดทะเบียนสมรส"

สายตาคมมองผ่านไหล่ของคนเป็นแม่ไปทางด้านหลัง จับจ้องอยู่ที่เจ้าของใบหน้าซีดเซียวของผู้หญิงที่แม่เขาเลือกให้ด้วยความแปลกใจ

"แค่มาจดทะเบียนสมรสไม่กี่ชั่วโมง มันไม่ทำให้ลูกล้มละลายหรอกน่า"

"ทำไมเป็นเธอ?"

ปฐพีไม่สนใจคำบ่นของมารดาแต่พึมพำกับตัวเองแทน สายตาสงสัยไล่มองหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า เมื่อผู้หญิงเซ็กซี่ในรูปที่แม่เอาให้ดูกลายร่างเป็นผีแม่ชีหน้าซีดเซียวตรงหน้า เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่แม่ส่งประวัติให้

"ไม่ต้องทำหน้างงหรอกดิน นี่หนูริน ลูกสาวอีกคนของลุงอลันและจะเป็นภรรยาของลูกนับจากนี้ไป"

มาชาวีร์แนะนำอย่างไม่เป็นทางการมากนัก ทว่าฟังดูเหมือนแม่ของเขาได้ตัดริบบิ้นเปิดงานเป็นที่เรียบร้อยแล้ว น้ำรินที่ยืนเกร็งอยู่นานก็รีบยกมือไหว้ปฐพี

เขาไม่ได้รับไหว้ทว่าเอาแต่จ้องหน้าเธอ ก่อนหน้านี้เขาได้ดูข้อมูลของตระกูลนี้ทุกอย่าง คิดอยู่แล้วว่าด้วยอุปนิสัยของผู้หญิงที่ชื่อเมริญา ซึ่งเป็นลูกสาวแท้ๆ ของอลันคงไม่ยอมแต่งงานกับเขาแน่นอน เพียงแต่คาดไม่ถึงว่าแม่ของเขาจะถึงขึ้นไปคว้าเอาลูกบุญธรรม เด็กกำพร้าที่อลันเก็บมาเลี้ยงให้มาเป็นเมียลูกชาย เขาไม่ได้รังเกียจแต่เกรงว่าเธอจะถูกบังคับมา

"รีบมานั่งลงแล้วเซ็นเอกสารซะ น้องรอนานแล้ว"

คนเป็นแม่เร่งเร้าอีกครั้ง ทำให้ปฐพีต้องตัดปัญหาด้วยการนั่งลงเก้าอี้ข้างๆ กับน้ำริน แล้วหยิบปากกาขึ้นเซ็นพร้อมๆ กับเธอ แต่ระหว่างจรดปลายปากกาลงบนกระดาษใบนั้นก็หันไปถามน้ำรินเสียงเรียบ

"แม่ฉันให้เธอเท่าไหร่ ยอมเซ็นใบหย่าพรุ่งนี้ฉันให้เธอมากกว่าสิบเท่า"

"เอ่อ...คุณพ่อติดหนี้คุณแม่อยู่ห้าร้อยล้านบาทค่ะ"

น้ำรินตอบกลับอย่างไม่ปกปิด เธอพยายามยิ้มให้มาเฟียหนุ่มด้วยความเต็มใจ ทว่าได้รับกลับมาเพียงความเงียบงันและทะเบียนสมรสที่ยื่นมาตรงหน้าเธอ ตามด้วยปากกาที่ถูกวางลงบนโต๊ะกระจกแรงๆ เขาตวัดมองเธอราวกับอยากฉีกร่างเล็กออกเป็นชิ้นๆ ต่อหน้าเจ้าหน้าที่พนักงานเขต

"งั้นก็กอดกระดาษพวกนี้ไว้แน่นๆ แล้วทนอยู่กับฉันให้ได้ก็แล้วกัน"

ปฐพีดันตัวลุกขึ้นเต็มความสูงก่อนจะเดินออกจากห้องไป เงินมากมายขนาดนั้นใครจะบ้าจ่าย พับโครงการเก็บไปได้เลย ยังไงเขาก็มีอีกตั้งหลายวิธี ที่จะกำจัดเธอให้ออกไปจากชีวิต โดยที่ไม่ต้องจ่ายแม้แต่สตางค์แดงเดียว