น้ำรินไม่ได้ให้อภัยแต่เธอหนีไปไหนไม่ได้ต่างหาก ต้องพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลหลายวัน ซึ่งระหว่างนั้นก็มีปฐพีดูแลอยู่ไม่ห่างนอกจากนั้นยังเขายังหาหมอเก่งๆ มารักษาอลันด้วย
“กินอีกคำนะ กินไปยังไม่ถึงครึ่งเลย” ช้อนตักข้าวในมือปฐพีเลื่อนเข้าไปชิดริมฝีปากของน้ำริน
“ไม่ค่ะ อิ่มแล้ว ไม่อร่อยด้วย” เธอส่ายหน้าแล้วดันช้อนให้พ้นจากริมฝีปาก
“งั้นกินผลไม้นะ” หันไปหยิบจานสับปะรดมาป้อนให้น้ำริน ซึ่งเธอก็ปฏิเสธอีก
“ไม่กินค่ะ รินอยากกินเชอร์รี่” เธอบอกอย่างเอาแต่ใจ นี่ไม่ใช่วันแรกแต่เธอเป็นแบบนี้ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะทนได้สักกี่น้ำ
“เดี๋ยวพี่สั่งคนไปซื้อมาให้” ปฐพีรีบกดโทรศัพท์ออกมาโปรสั่งงานลูกน้องทันที ทั้งที่รู้ดีว่าซื้อเชอร์รี่มาแล้วน้ำรินก็จะเปลี่ยนไปกินอยู่ดี แต่ที่ทำไปทุกอย่างก็เพื่อหวังว่าเธอจะให้อภัยเขาเร็วๆ
“ดื่มนมสักหน่อยมั้ย”
“ไม่! อย่าเอามานะมันเหม็นคาว” เธอปฏิเ
