ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะกรอบประตูห้องนั่งเล่นทำให้ทั้งสองหันไปมองพร้อมกัน ทำให้พบกับแทนไทที่เดินเข้ามาพร้อมกับถุงของเล่นแบรนด์ดัง
"ทำไมมึงไม่ไปคุมกาสิโนแทนกู"
หลายวันมานี้ปฐพีทำงานที่บ้านไม่ได้เข้าไปทำงานทั้งบริษัทรับเหมาและกาสิโน เพราะเขาต้องการดูแลน้ำรินด้วยตัวเองให้มากที่สุด
"ไปครับ แต่ผมแวะเอาของมาให้นายหญิง"
"อะไร" ปฐพีมองถุงกระดาษที่แทนไทวางลงบนโต๊ะกระจกอย่างไม่เข้าใจ
"กรี๊ด ลาบูบู้" น้ำรินเปิดถุงของเล่นออกด้วยความดีใจ อารมณ์ของเธอเปลี่ยนจากคุณแม่จอมหงุดหงิดเป็นเด็กสามขวบจนปฐพีมองด้วยความมึนงง
"อะไรวะ" เขาชะโงกหน้าเข้าไปดูกล่องของเล่นขนาดใหญ่ตรงหน้า "หน้าตาเหมือนตุ๊กตาตกน้ำแถมฟันเหยินอีก มันสวยตรงไหน"
"นี่นายไม่รู้จักลาบูบี้เหรอครับ" แทนไทเลิกคิ้วขึ้นถามแบบกวนๆ
"ลาบูบู้ค่ะพี่แทน" น้ำรินยิ้มแฉ่งรีบแก้คำผิดให้แทนไท จากนั้นก็หันไปสนใจเจ้ากล่องของเล่นตรงหน้าด้วยแววตาที่เป็นประกาย
