ถูกลอบทำร้าย
1805 คำ
@ โรงพยาบาล
เมื่อมาถึงโรงพยาบาลปฐพีก็ตรงเข้าไปหมายจะเยี่ยมคนเป็นแม่ ทว่าถูกพิภพพ่อของเขาห้ามไม่ให้เข้าเยี่ยม
“ลูกต้องพาหนูรินเข้าไปด้วย”
“ผมบอกแล้วไงว่าไล่เธอไปแล้ว”
“รู้ทั้งรู้ว่าแม่เขาหวังให้ลูกเป็นฝั่งเป็นฝา ยังกล้าขัดใจแม่อีก แล้วแบบนี้จะเอากำลังใจที่ไหนผ่าตัด”
พิภพว่ากล่าวลูกชายยกใหญ่ มาชาวีร์เป็นคนอ่อนไหวง่ายหากเธอรู้ว่าลูกชายไม่รับลูกสะใภ้เป็นเมีย แถมยังไล่ไปอีก เธอคงหมดกำลังใจที่จะรักษาโรคหัวใจต่อไป
“ผมบอกตั้งแต่แรกแล้วว่าผมไม่ยอมรับเธอ แต่แม่ดึงดันเอง”
ปฐพียืนเท้าสะเอวมองดูป้ายชื่อแม่ของตัวเองที่ติดอยู่หน้าประตูห้องพักฟื้นด้วยความหงุดหงิด ไม่เข้าใจว่าทำไมคนเป็นแม่ถึงอยากให้เขามีลูกมีเมียนัก
“ถ้าแกไม่ได้พาเมียมาด้วยก็อย่าเข้าไป กลับไปเลยดีกว่าก่อนที่อาการแม่แกจะทรุดหนักไปมากกว่านี้”
คนเป็นพ่อเอ่ยปากไล่และหมุนตัวหมายจะเดินกลับเข้าไปในห้องพักฟื้นของภรรยา ระหว่างนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลัง เรียกความสนใจให้ชายวัยกลางคนหันกลับไปมอง
“คุณลุงคะ น้องรินมาแล้วค่ะ”
มิเชลเดินเข้ามาพร้อมกับน้ำริน และยังมีแทนไทที่เดินตามมาอีก ปฐพีเสมองไปทางอื่นไม่แม้แต่มองหน้าผู้มาใหม่ อารมณ์ตอนนี้คุกรุ่นไปด้วยความหงุดหงิด โดยเฉพาะตอนที่เห็นน้ำรินมาที่นี่ ทั้งๆ ที่เธอควรหอบเสื้อผ้ากลับบ้านไปแล้ว
“สวัสดีค่ะคุณพ่อ” น้ำรินยกมือไหว้พิภพอย่างนอบน้อม ชายวัยกลางคนยิ้มให้เธอแล้วเรียกให้เข้าไปภายในห้องพัก
“มากันแล้วเหรอลูก ไม่ต้องมากพิธีรีบเข้าไปหาคุณแม่กันเถอะ”
น้ำรินปรายตามองปฐพีเล็กน้อย ก่อนจะเดินตามพิภพเข้าไปภายในห้องพักฟื้นของมาชาวีร์ ที่ถูกจำกัดการเข้าเยี่ยมเพียงครั้งละสองคนเท่านั้น เนื่องจากเป็นห้องปลอดเชื้อ
ปฐพีไม่พอใจมาก เมื่อเขาคือลูกแต่ไม่มีสิทธิ์เข้าไปเยี่ยมมารดา ชายหนุ่มระงับอารมณ์โทสะเอาไว้เดินเลี่ยงออกไปสูบบุหรี่นอกระเบียง มุมตึกที่สูงถึงสิบห้าชั้นสามารถสัมผัสได้ถึงลมเย็นๆ ที่พัดผ่านร่างสูงไป ทำให้คนอารมณ์ร้อนใจเย็นขึ้นมาบ้างเล็กน้อย มือหนายกไฟแช็กขึ้นแต่ยังไม่ทันจะจุดไฟบุหรี่สูบก็มองไปเห็นชายฉกรรจ์สองคนเดินป้วนเปี้ยนอยู่ข้างรถของมิเชลเสียก่อน
ปฐพีหลับตาลงคล้ายกำลังระงับอารมณ์ รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกเรียกลูกน้องให้มาตรวจสอบทันที ไม่คิดว่าพวกมันจะตามลูกมาเฟียอย่างมิเชลมา แต่กลับคิดว่ามันกำลังตามเขาหรือไม่ก็น้ำรินอยู่
“จมูกไวจริงๆนะมึง”
สักพักต่อมาน้ำรินก็ออกมาจากห้องพักฟื้นของมาชาวีร์ หลังจากที่สบายใจขึ้นว่าปฐพีไม่ได้ทำร้ายลูกสะใภ้เธอก็ยอมเซ็นเอกสารยินยอมผ่าตัด ทำให้ทุกคนผ่อนคลายขึ้นมากยกเว้นแค่ปฐพีที่เดินหน้าตึงมาแต่ไกล
“เชล เอารถเธอจอดไว้ที่นี่ กลับรถคันใหม่กับไอ้แทนนะ”
“ทำไม มีอะไรอย่างนั้นเหรอ”
“ทำตามที่บอก ส่วนเธอกลับไปกับฉัน”
“อ๊ะ! เจ็บนะ”
ปฐพีคว้าข้อมือของน้ำรินกระชากให้ตามเขาไปอย่างแรง ท่ามกลางสายตาของทุกคน โดยเฉพาะพิภพที่มองตามลูกชายด้วยความอ่อนใจ
น้ำรินถูกปฐพีจับยัดให้ขึ้นรถคันสีดำ ที่จอดรออยู่บนทางขึ้นห้องฉุกเฉิน โดยที่เขาก็รีบขึ้นรถตามเธอมาด้วย
ปึก!
“ฉันเจ็บนะคะคุณดิน คุณนี่มันป่าเถื่อนไม่แผ่วจริงๆ”
น้ำรินแหวใส่ ใช้มือปัดเส้นผมที่ยุ่งเหยิงปรกหน้าอยู่ออก ปฐพีปรายตามองเธอแต่ไม่ได้พูดอะไรนอกจากออกคำสั่งลูกน้องแทน
“ออกรถ” สิ้นคำสั่งชายชุดดำที่นั่งประจำอยู่ตำแหน่งคนขับรถก็เคลื่อนรถออกไปบนถนนเส้นหลังอย่างรวดเร็ว
“เมื่อชั่วโมงที่แล้วคุณเพิ่งไล่ฉันไป แล้วนี่จะลากฉันไปด้วยทำไม”
น้ำรินลูบป้อยๆ ตรงข้อมือเล็ก ในขณะที่เจ้าของใบหน้าคมตวัดสายตามามองเธอด้วยสายตาแข็งกร้าว คงยังโกรธที่เธอตบเขา แต่มันก็สมน้ำสมเนื้อแล้วนี่ นอกเสียจากทำหน้าดุ บูดบึ้งเหมือนเพื่อนไม่เล่นด้วย อยากรู้จริงๆ ว่าชีวิตนี้เขาเคยยิ้ม หัวเราะ ดีใจอะไรทำนองนั้นหรือเปล่า
“หุบปากแล้วนั่งเฉยๆ ไปเถอะ ถ้าไม่อยากตาย”
“คำก็ขู่ สองคำก็ขู่”
น้ำรินพึมพำกับตัวเอง เธอหันไปมองเจ้าของใบหน้าคมเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะดึงสายตากลับไปมองกระจกด้านข้าง ภายในรถเงียบมาก ได้ยินเพียงเสียงของล้อรถที่เหยียบเส้นชะลอความเร็วเป็นระยะตอนรถเคลื่อนตัว
กระทั่ง...
“มันตามมาจริงๆ ครับนาย”
โรมันที่นั่งอยู่ข้างคนขับเอ่ยขึ้น เมื่อพบความผิดปกติจากรถที่ขับตามมาติดๆ จนเป็นที่ผิดสังเกต
“ขับต่อไป อีกไกลแค่ไหนจะถึงจุดนัดหมาย”
ปฐพีเอื้อมมือไปหยิบปืนสั้นตรงคอลโซลรถด้านข้างอยู่ในท่าพร้อมยิง น้ำรินเห็นอย่างนั้นหันกลับไปมองกระจกหลัง ทำให้เห็นรถยนต์ที่เปิดไฟสูงสาดเข้าใส่ท้ายรถ ทันใดนั้นรถบิ๊กไบค์สามคันก็ขับออกมาจากซอยด้านข้าง เร่งความเร็วพยายามตีคู่ตามประกบรถของปฐพี
"อีกสิบกิโลเมตรครับ"
โรมันรายงานในขณะที่คนขับเร่งความเร็วทะยานขึ้นให้พ้นรถบิ๊กไบค์ที่อยู่กำลังพยายามขึ้นมาตีคู่ ปืนพวกมันติดลำกล้องมาเป็นอย่างดี แน่นอนว่ามันกล้าลงมือแน่แม้นี่จะเป็นเขตชุมชนเมือง
เมื่อเห็นท่าทางเตรียมพร้อมของปฐพีและลูกน้องของเขาก็ปลุกต่อมอยากรู้ของน้ำรินขึ้น เธอมองไปทางกระจกหลังแล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นสิ่งที่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้
“นี่ศัตรูคุณเหรอคะ ละ..เล่นปืนกลมือเลยเหรอ เราตายแน่ถ้ามันเปิดยิงอัตโนมัติ”
เธอหันกลับมาถามมาเฟียหนุ่ม เมื่อเห็นปืนกลมือจากไอ้โม่งที่นั่งซ้อนท้ายอยู่บนรถบิ๊กไบค์ทั้งสามคัน
ฟุบ!
“อ๊ะ! อื้อ”
ปฐพีไม่ตอบ แต่เขาใช้มือข้างที่ไม่ได้ถือปืนกดหัวน้ำรินลงบนต้นขา มืออีกข้างลดกระจกลงยื่นปลายกระบอกปืนสั้นออกไปยิงใส่คู่อริ
“หุบปากซะ และถ้ายังไม่อยากเจอยมบาลก็อย่าดิ้น!”
ปฐพีช่วงชิงลงมือก่อน ด้วยรู้ประสิทธิภาพของปืนรุนแรงขนาดเจาะรถกันกระสุนของเขาได้ ทันใดนั้นเสียงปืนก็ดังขึ้นสนั่นหวั่นไหว
ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!
“ปะ...ปล่อยฉันนะ”
น้ำรินดิ้นขัดขืนเมื่อใบหน้าเล็กไถลลงแนบชิดกับเป้ากางเกงของปฐพี แต่กลับถูกมือหนากดหัวลงซ้ำไปอีก นี่มันอะไรกันแน่ พ่อเจ้าประคุณรุนช่อง ก็จุดที่เธอซุกหน้าอยู่ก็ไม่ต่างจากเจอหน้ายมบาลเลยสักนิด
“โรมันยิงสกัดมันเอาไว้ ทิวขับปาดขึ้นขวา”
“ครับ”
ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!
“เฮือก!! อะไรกันเนี่ย”
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก น้ำรินถึงกับหายใจไม่ทั่วท้อง เสียงปืนก็ดังกระหึ่มทั่วท้องถนนในขณะที่รถยังเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็ว เธอต้องใช้มือทั้งสองข้างปิดหูเอาไว้เมื่อรู้สึกปวดแก้วหูไปหมด
ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!
ปฐพีลดกระจกลงยิงปืนใส่คู่อริจากทางด้านขวาอีกครั้ง ขณะที่พวกมันก็เริ่มรัวกระสุนใส่ท้ายรถยนต์ของปฐพีอย่างดุเดือดเช่นกัน กระทั่งเห็นท่าไม่ดีเขาจึงปิดกระจกรถ
“เอายังไงต่อครับนาย มันตามไม่หยุดเลย”
“ยิงสกัดเอาไว้ก่อน”
ปัง!ปัง!ปัง!
เสียงปืนดังอย่างต่อเนื่องทำให้น้ำรินทนอยู่เฉยๆ ต่อไปไม่ไหว เธอโผล่พรวดขึ้นแต่ถูกปฐพีกดหัวลงอีกครั้ง แถมยังถูกตะคอกใส่แข่งกับเสียงห่ากระสุนอีก
“ริน! หมอบลงไปกับพื้นดิวะ”
“โอ๊ย!”
เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อของเธอ ขณะที่มือก็กดไหล่เธอให้หมอบลงกับพื้นรถไปด้วย ก่อนจะหันมาเปลี่ยนแม็กกาซีนปืนสลับที่นั่งมาจัดการกราดกระสุนเข้าใส่บิ๊กไบค์อีกคันจากด้านที่น้ำรินนั่งอยู่
ความแม่นยำของเขาทำให้รถบิ๊กไบค์เสียหลักลงข้างทางหนึ่งคัน แต่ยังเหลืออีกสองคันที่กำลังจะตีคู่ขึ้นมาประกบ
น้ำรินหมอบอยู่บนพื้นรถท่ามกลางหัวใจที่กระหน่ำเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมานอกอก สมองก็นับกระสุนตามเสียงที่ได้ยินไปด้วยความระทึก
เสียงยางล้อรถที่เบียดเสียดอยู่บนท้องถนน และตัวรถที่ขับส่ายไปส่ายมาบ่งบอกว่าถูกยิงที่ล้อรถ ถ้าอยู่แบบนี้ต่อไปก็คงต้องทำอะไรให้ได้มากกว่าแค่ตัวถ่วง ศีรษะเล็กยกขึ้นมองเหตุการณ์ จังหวะนั้นเองก็พบกับรถบิ๊กไบค์ขับเข้ามาตีคู่รถฝั่งซ้ายพอดี
“ไอ้ทิวระวังซ้าย เบรก!” โรมันที่อยู่เบาะหน้าร้องเรียกเพื่อนคนขับแล้วพยายามยิงสกัด แต่ยังไม่ทันจะเหนี่ยวไกประตูรถด้านหลังก็ถูกเปิดออก
แกร๊ก! โครม!
เอี๊ยดดดด
โครม!!
“คุณริน!”
โรมันถึงกับเบิกตาโตไม่เว้นแม้แต่ปฐพีผู้เป็นนาย เมื่อประตูรถทางด้านเบาะหลังถูกถีบออกแรงๆ กระแทกเข้าใส่รถบิ๊กไบค์ด้วยฝีมือของน้ำริน จนมันเสียหลักลงข้างทางไปในเวลาต่อมา
ระหว่างนั้นรถของปฐพีก็จอดตรงสามแยกที่เป็นจุดนัดหมายเพื่อเปลี่ยนรถ โดยมีลูกน้องของเขาที่เข้ามาสมทบกราดยิงใส่คู่อริที่เหลือจนสามารถจัดการได้ราบเป็นหน้ากลอง
“นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว”
เอ่ยด้วยท่าทางดีใจหลังจากที่หันกลับไปมองทางกระจกด้านหลัง แต่ก็ต้องเสียวสันหลังวาบเมื่อหันกลับมาสบตาเข้ากับเจ้าของดวงตาสีนิล ที่กำลังจับจ้องเธออยู่พร้อมกับกัดกรามจนเป็นสันนูน
เธอทำให้เขาไม่พอใจอีกแล้วเหรอ
"สู่รู้แบบนี้คงไม่ได้ตายดี"
บ้าน่า เธอเพิ่งช่วยเขาไปหมาดๆ ทำไมหงายการ์ดออกมาเจอยมทูตที่ชื่อปฐพีกันล่ะ
สปอยด์ EP.10
“ใช้ปากกับมันซะริน ทำให้ฉันเห็นว่าเธอสมควรอยู่ที่นี่ต่อ แต่ถ้าไม่ทำ...เธอก็ออกไปจากที่นี่ซะ”
- ผู้เขียน
