หลังจากงานในครัวเบาบาง น้ำรินหอมร่างกายอันเหนื่อยล้าปลีกตัวออกจากห้องครัวเงียบๆ ร่างเล็กทรุดลงนั่งเหยียดขาไปบนพื้นทรายระบายความปวดเมื่อยเพราะยืนมาเป็นเวลานาน ในมือถือจานข้าวราดแกงมาด้วยหนึ่งจาน
พอได้ที่นั่งแล้วก็ตักข้าวคั่วเนื้อรสร้อนแรงเข้าปากไปเงียบๆ สายลมที่พัดเข้ามาปะทะร่างกายทำให้หายเหนื่อยล้าลงไปเล็กน้อย ทว่าอาการร้อนๆ หนาวๆ ยังคงรุมเร้า ข้าวในมือตักเข้าปากไปคำแล้วคำเล่า ท่ามกลางดวงตาอ่อนล้าที่กำลังทอดมองออกไปไกลทางทะเลสีดำ ยิ่งมองยิ่งรู้สึกโดดเดี่ยว
“คุณริน ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้คนเดียวมืดๆ ครับ”
น้ำรินหันไปมองตามเสียง ทำให้พบกับลูกน้องคนหนึ่งของมาเฟีย เธอจำได้ว่าเขาเข้าไปขอข้าวไข่เจียวในครัวเพราะกินอาหารรสเผ็ดไม่ได้ ชายคนนั้นคนนั้นเดินเข้ามาพร้อมกับยื่นมะพร้าวน้ำหอมให้ ซึ่งเธอก็ยื่นมือไปรับเอาไว้
“ขอบคุณค่ะ เห็นว่าลมพัดเย็นดีค่ะ ฉันก็เลยออกมาสูดอากาศหน่อย”
“เอาจานข้าวมาเถอะครับ
