สองวันต่อมาร่างกายที่เจ็บป่วยของน้ำรินถึงดีขึ้น ปฐพีจึงพาเธอเดินทางกลับ อีกอย่างแม่ของเขาฟื้นแล้วและต้องการเจอลูกสะใภ้ท่าเดียว ดีที่ปฐพีไหวตัวทันบอกว่าพาน้ำรินมาฮันนีมูนคนเป็นแม่ถึงยอมฟัง
“คนอื่นๆ ไปไหนกันหมดแล้วคะ” น้ำรินหันไปถามแทนไทที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวสูงหน้าบาร์เหล้าภายในเรือ
“กลับไปแล้วครับ”
“งั้นเหรอคะ” น้ำรินก้มหน้าลงมองปลายเท้าตัวเองด้วยความรู้สึกเศร้าสร้อย เรื่องของเธอใหญ่ขนาดนั้นกลับไม่มีใครพูดถึง
“คุณรินมีอะไรรึเปล่าครับ” เห็นสีหน้าไม่สู้ดีก็ถามไถ่แต่ดูเหมือนกำลังสร้างความไม่พอใจให้กับเจ้านายของเขาเสียเอง
ปฐพีขมวดคิ้วยุ่งมองหน้าจอไอแพด หูก็ฟังทั้งสองคนคุยกันจนรู้สึกหงุดหงิด นี่เธอเป็นเมียของเขาหรือเมียแทนไทกันแน่ ถึงได้คุยแต่กับมันทั้งที่เขาก็นั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ พูดแล้วก็ของขึ้นทันที
“ไอ้แทน มึงไปดูซิพวกมันขับเรือกันยังไง ให้กูเมาเรือวะ”
“ก็ขับปกตินี่ครับนาย”
สายตาคม
