“นั่งตรงไหนดีคะพี่ฤทธิ์”
สุจิราเดินเข้ามากอดแขนเขาด้วยความเคยชิน ก่อนจะหันมองซ้ายขวาเพื่อหาที่นั่งเหมาะๆ
“เอ่อ...ตรงนั้นละกันจ้ะ”
เขาชี้ไปยังทิศทางที่อยู่ตรงข้ามกับโต๊ะของกัญญาดา แต่เพราะมันเป็นมุมที่อยู่ด้านใน สุจิราจึงชี้ไปทางโต๊ะที่กัญญาดานั่งอยู่แทน
“หนูว่าตรงนั้นมันอับไปหน่อย นั่งริมหน้าต่างตรงนั้นดีกว่าค่ะ มีที่ว่างพอดี ไปค่ะ”
แล้วเธอก็เปลี่ยนจากเกาะแขนมาจูงมือเขาให้เดินตามเธอไปแทน วฤทธิ์จึงได้แต่ลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เพราะกลัวว่ากัญญาดาจะเข้าใจผิดเอา แต่พอพวกเขาเดินเข้าไปใกล้ๆ กัญญาดาก็หันไปมองทางอื่นเหมือนไม่สนใจเขาสักนิด
นี่เธอไม่คิดจะหึงหรือหวงเขาเลยหรือไงกันวะ!
เป็นคณานางค์เสียอีกที่เห็นเขาแล้วเอ่ยทักขึ้น
“อ้าวพี่ฤทธิ์ มากินไอติมเหมือนกันเหรอคะ”
“เอ่อ...ครับ พี่พาน้องเอยมากินไอติมน่ะ น้องเอยสวัสดีเพื่อนพี่สิ นี่พี่กุ้ง ส่วนคนนี้คะน้า น่าจะอายุเท่าเรานั่นแหละ พอดีค
