ข้าวสวย...
"อื้ออออ หนาววว" ตอนนี้ฉันกำลังเช็ดตัวให้พี่ฟ้าครามอยู่เพราะเขาเป็นไข้และดูเหมือนเขาจะไม่มีสติมือไม้ของเขาพยายามที่จะปัดผ้าออกตลอดเวลาฉันรู้ว่าเขาหนาวแต่ถ้าไม่เช็ดตัวฉันก็กลัวว่าเขาจะช็อก
"พี่ตัวร้อนมากเลยให้สววยเช็ดตัวให้นะ"
"สะ สวย" เสียงแหบพร่าของคนป่วยเอ่ยชื่อฉันออกมาพร้อมกับค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ
"สวยเอง พี่ไม่สบายตัวร้อนยังกับไฟเลยรู้ไหม" พอฉันพูดเขาก็หลับตาลงก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้งแล้วจ้องมองฉันอยู่แบบนั้น
"พี่มองหน้าสวยทำไม"
"แค่แปลกใจ"
"แปลกใจอะไร"
"แปลกใจว่าเราเข้ามาในห้องพี่ได้ยังไง"
"สวยก็ไม่ได้อยากเข้ามาหรอกแต่พี่ไม่ได้ล็อกประตูห้องสวยก็เลยลองเข้ามาดูเพราะได้ยินเสียงพี่ไอไม่หยุด"
"แค่ก แค่ก แค่ก" พอฉันพูดเขาก็ไอขึ้นมาทันทีฉันรีบคลานไปที่โต๊ะหัวเตียงที่มีขวดน้ำวางอยู่พร้อมกับกะปุกยาแก้ไข้แก้หวัดนั่นก็แปลว่าเขารู้ตัวว่าตัวเองไม่สบายอยู่ก่อนแล้วแต่ดูเหม
