อยู่ๆ ปรเมศก็หายหน้าไปเกือบสองสัปดาห์ ทำให้ธารธาราแอบโหวงๆ ในอก ตอนกลางคืนเจ้าตัวยุ่งทั้งสามในท้องพากันดิ้นยกใหญ่ จนเธอไม่ได้นอน สงสัยลูกคงจะคิดถึงอ้อมกอดของผู้เป็นพ่อที่ชอบแอบเข้ามานอนกอดเธอแทบทุกคืน โดยได้รับการเปิดทางจากเด็กน้อยฤทัยกานต์ แล้วรีบเผ่นในตอนเช้ามืด
ก๊อก…ก๊อก…ก๊อก…
เสียงเคาะประตูทำให้คนที่กำลังนอนเอามือก่ายหน้าผากหลุดจากภวังค์
“ดึกขนาดนี้ใครกันนะ” ว่าที่คุณแม่ที่มีขนาดครรภ์ใหญ่กว่าปกติ เพราะแบกรับลูกถึงสามชีวิตไว้พร้อมกันขยับริมฝีปากสีระเรื่อพึมพำท่ามกลางความมืด ก่อนจะเอื้อมมือไปกดสวิชต์โคมไฟข้างหัวเตียง ค่อยๆ พยุ่งร่างอวบอิ่มลุกขึ้นนั่ง แล้วหย่อนขาลงจากเตียงอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็เดินไปคว้าไม้เบสบอลตรงมุมห้อง ซึ่งเธอฝากคนบนเกาะไปซื้อให้เพื่อเอาไว้ป้องกันตัวในยามฉุกเฉิน ก่อนจะย่องมายังประตูหน้า
ทำไมเธอถึงรู้สึกว่ามันวังเวง และชวนขนลุกอย่างนี้ก็ไม่รู้
ไม่นานเสียง
