คนที่ยังยกมือกุมหัวตัวเองด้วยสีหน้าเจ็บปวดเค้นเสียงสั่นๆ เป็นเชิงปฏิเสธ เพราะยังไม่พร้อมที่จะบอกความจริงว่าตัวเองเป็นอะไรให้อีกฝ่ายได้รับรู้ในตอนนี้ ด้วยไม่มั่นใจว่าเขาจะใจดีกับเธอเหมือนเช่นวันนี้ไปตลอดหรือไม่ อนาคตไม่แน่นอน พรุ่งนี้เขาอาจจะทำเมินใส่เธอก็ได้ ใครจะไปรู้
อยากให้เขาช่วยสุดหัวใจ แต่เธอต้องรอให้แน่ใจเสียก่อน ว่าหากเอ่ยปากออกไปแล้ว คำตอบที่ได้รับกลับมาจะเป็นสิ่งที่ทำให้เธอยิ้มได้ ไม่ใช่เสียน้ำตา
จากนั้นคุณหมอสาวก็พยุงกายลุกขึ้นมายืนหลับตาเอาแผ่นหลังพิงผนังลิฟต์ โดยมีร่างสูงใหญ่ไหล่กว้างลุกตามขึ้นมาประคองไว้ด้วยความเป็นห่วง
“เป็นบ่อยหรือไงแบบนี้” เขาถามด้วยความสงสัย เพราะตอนทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลเดิมได้ยินพยาบาลบ่นว่าเป็นห่วงอีกฝ่ายอยู่บ่อยๆ ครั้นจะจับไปตรวจให้รู้แล้วรู้รอดแม่ตัวดีก็ดันหนีมาเสียก่อน
“เปล่า ตากฝนเลยปวดหัวมั้ง” คนหาทางเลี่ยงเพราะกลัวอีกฝ่ายจะล่วงรู้ถึงความลั
