หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป...
บ็อกๆ เสียงหมาน้อยในชุดน่ารักนั่งเห่าคนเป็นเจ้าของ ซึ่งก็คือ...ฉันเองแหละ
"เมลบี...เห่าอะไรแม่เนี่ย" ฉันหันไปเอ่ยถามหมาน้อยที่นั่งจ้องหน้าฉันตาแป๋ว สงสัยใช่ไหมล่ะว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วฉันไปมีเมลบีได้ยังไง มันก็ไม่มีอะไรหรอก แค่ฉันเหงาน่ะ อย่างที่ทุกคนรู้ว่าพี่คินงานเขาค่อนข้างยุ่งขนาดนั้น ฉันเองไม่อยากงอแงหรือไปอะไรกับเขามากก็เลยอ้อนให้เขาซื้อเมลบีให้ นี่ก็สี่วันได้แล้วที่ซื้อมา อยากบอกว่า...ดื้อมาก! เมลบียังเป็นหมาเด็กที่ไม่ค่อยรู้เรื่องสักเท่าไหร่ บางทีฉันนอนอยู่ก็มาฉี่ใส่ฉัน จนฉันต้องตีและดุไปหลายรอบเลย ตอนนี้เลยเริ่มดีขึ้นไม่ฉี่รดนู่นนี่ อึเป็นที่เป็นทาง แต่การมีเมลบีเข้ามาก็ช่วยคลายเหงาได้มากจริงๆนั่นแหละ ไม่งั้น...ฉันก็คงต้องไปงอแงใส่พี่คินด้วยความเหงาบวกคิดถึงเขาอย่างที่ชอบเป็น
บ็อก! บ็อก!
เอาล่ะ สาวน้อยเมลบีของฉันเริ่มอาละวาดขึ้นมาอีกแล้ว ไม่รู้ติดนิสัยดื
