คืนรักหัวใจทระนง

บ้านไร่พรรณวรท “พ่อจะให้พรรณแต่งงานกับใครนะคะ” พรรณวรทเอ่ยถามบิดาอย่างไม่อยากเชื่อหู “แต่งงานกับพี่เขม ลูกจำพี่เขมได้มั้ย ลูกชายป้าแววกับลุงศักดิ์ไง” คุณพิชิตบอกบุตรสาวอย่างใจเย็น ว่าที่เจ้าบ่าวที่บุตรสาวของเขาต้องแต่งงานด้วยก็คือเขม วิเศษมนตรี บุตรชายของคุณศักดิ์ดาและคุณแวววลัย เจ้าของไร่องุ่นที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัด ทั้งสองท่านเป็นเพื่อนสนิทกับคุณพิชิตมานาน ทำให้ท่านทั้งสองได้เห็นพรรณวรทมาตั้งแต่เด็ก และมาตอนนี้ท่านก็มาทาบทามสู่ขอบุตรสาวให้กับบุตรชายเพียงคนเดียวของท่านที่กลับมาจากต่างประเทศได้ประมาณสองปี “ทำไมต้องแต่งคะ ในเมื่อพรรณกับพี่เขมไม่ได้รักกัน” พรรณวรทเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ จริงอยู่ที่เธอยังไม่มีใคร หรือคบใครอยู่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะแต่งงานกับใครก็ได้แบบนี้หรอกนะ “พ่อเอาที่ไปจำนองที่ธนาคาร ตั้งแต่ตอนที่หนูยังเด็ก ซึ่งก่อนหน้านี้ผลผลิตของเราก็ได้ผลดี มีเงินที่จะส่งดอกเบี้ยให้กับธนาคาร แต่พอช่วงที่หนูไปเรียนกรุงเทพ ผลผลิตของเราราคาตกหลายปี ทำให้พ่อขาดทุนเรื่อยๆ ไม่มีเงินพอที่จะจ่ายหนี้ ทำให้ธนาคารเขาเร่งรัดหนี้สินมา พ่อไม่มีทางออก พ่อเลยไปขอให้ลุงศักดิ์กับป้าแววช่วย ตอนนี้โฉนดที่ดินไร่ของเราเลยอยู่ที่ลุงศักดิ์กับป้าแวว มาตอนนี้ลุงศักดิ์กับป้าแววเขาจะยกหนี้ให้แล้วคืนโฉนดให้พ่อ ขอแค่ลูกแต่งงานกับพี่เขม ลูกทำให้พ่อได้มั้ย ที่ดินผืนนี้สำคัญกับพ่อมาก เพราะมันมีความทรงจำของพ่อกับแม่อยู่ที่นี่ พ่อไม่อยากเสียมันไป และลำพังผลผลิตในไร่ของเราคงไม่เพียงพอที่จะไถ่ที่ดินคืนได้แน่ๆ ช่วยพ่อสักครั้งนะลูก” คุณพิชิตเอ่ยออกมาเสียงเศร้า หนี้สินสิบหลักมันไม่ใช่น้อยๆ ทั้งชีวิตคงหาไม่ได้แน่นอน “มันคือเรื่องจริงเหรอคะพ่อ” พรรณวรทไม่อยากจะเชื่อหูตนเอง เพราะเธอมีชีวิตที่ดีมาตลอด บิดาส่งเสียและเลี้ยงดูเธอเป็นอย่างดี ทำให้เธอไม่เคยคิดเลยว่าบิดาจะมีหนี้สินมากมายขนาดนี้ มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยด้วยซ้ำ “จริงสิลูก ถ้าพ่อคิดว่าพ่อไหว พ่อจะไม่มีทางมาทำร้ายจิตใจลูกแบบนี้แน่ๆ เพราะลูกคือหัวใจของพ่อ พ่อทำร้ายลูกก็เท่ากับพ่อทำร้ายหัวใจของตัวเอง แต่เพราะพ่อหมดหนทางจริงๆ พ่อก็เลยทำแบบนี้ ให้อภัยพ่อด้วยนะลูก” สีหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดของคุณพิชิต ทำให้พรรณวรทคิดหนัก คนอย่างเธอเนี่ยนะจะต้องแต่งงานกับคนอย่างเขม เขาทั้งเก๊ก ทั้งเย็นชา ไม่เคยเห็นเธออยู่ในสายตาด้วยซ้ำ แค่คิดก็เครียดขึ้นมาทันที เธอกับเขาจะไปด้วยกันรอดได้ยังไง มันไม่เห็นหนทางเลยจริงๆ