เธอแอบถอนหายใจ นึกน้อยใจสามีเหมือนกัน แต่สามเดือนที่ผ่านมา คนเลวตรงหน้าทำให้เธอลืมสามีไปเลย จนเธอนึกว่าเขาเป็นสามีของเธอ
“อีกสองเดือนฉันจะคลอดแล้ว คุณจะให้ฉันไปคลอดที่โรงพยาบาลไหน”
“ผมจะให้หมอมาทำคลอดให้คุณที่นี่ ไม่ต้องห่วง เป็นหมอประจำตระกูลผมเอง ลูกคุณปลอดภัยแน่นอน”
“หลังฉันคลอดแล้ว” เธอลองหยั่งเชิง “คุณจะเอาไงต่อ จะฆ่าฉันรึเปล่า?”
“ถามทำไม”
“คือถ้าคุณจะฆ่าฉัน ฉันอยากเอาลูกไปฝากกับเพื่อนไว้ก่อน อยากให้เพื่อนฉันเป็นคนเลี้ยงลูกให้ คุณคงไม่ว่าอะไรนะคะ” เธอร้องขอเชิงอ้อนวอน
พิทยามองหญิงท้องแก่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ไม่คิดเลยว่าคนไร้หัวใจเช่นเขาจะนึกสงสารเวทนาใครได้ เธอเป็นคนแรกที่ทำให้เขาฉุดคิดถึงความสารเลวของตัวเอง
“อืม”
“คุณรับปากแล้วนะ” เธอดีใจจนยิ้มออกมา ดีใจที่เขายอมปล่อยลูกของเธอ โดยไม่ห่วงตัวเองเลยสักนิด เธอโผเข้ามาสวมกอดเขาไว้แน่นแล้วจูบแก้มสากของเขาด้วยคว
