“ฉันไม่รู้ เขาไม่ได้กลับบ้านมาสี่วันแล้ว” เธอพูดความจริง และพูดด้วยความคับแค้นใจด้วย “ฉันไม่รู้เลยว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน เขาไม่ได้พูดทุกเรื่องกับฉัน”
“แต่ยังไงคุณก็เป็นเมีย เป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิตของลูกกำพร้าอย่างมัน ถ้าคุณไม่อยากเดือดร้อน โทรศัพท์ไปหามันเดี๋ยวนี้”
เธอไม่ชอบสายตาเขาเลย “ฉันติดต่อเขาไม่ได้ ฉันพยายามติดต่อเขามาสี่วันแล้ว แต่โทรศัพท์เขาปิดไปแล้ว ฉันไม่รู้หรอกนะว่าพวกคุณตามหาเขาทำไม แต่พวกคุณควรออกไปจากบ้านฉันได้แล้ว”
“จะไปได้ไง ยังไม่เสร็จธุระเลย”
“ฉันรู้นะว่าพวกคุณค้นบ้านและรื้อข้าวของในบ้านหมดทุกซอกทุกมุมแล้ว เพราะงั้น เชิญค่ะ”
“งั้นคุณจะทำยังไงกับหนี้ของมัน”
“หนี้?”
“มันขโมยเงินนายไปเกือบล้าน”
“อะไรนะ!”
“และมันเป็นสายให้ตำรวจ ทำให้ท่านต้องตกที่นั่งลำบาก ต้องโดนสอบสวนหนัก”
“ไม่จริง...” เธอไม่อยากจะเชื่อเลย คนเรียบร้อยและซื่อสัตย์คนนั้นน่ะเหรอ กล้าหาญถึงขนาดแอ
