ชายสวมสูทเดินเข้ามาด้วยท่าทางสงบ แม้ใจจะร้อนเป็นไฟ ปืนกระบอกเล็กในมือเขาถือเป็นอวัยวะชิ้นที่สามสิบสามของเขาเสมอมา...
“คุณพิทยา!”
“เมียไอ้เลวนั่นใช่มั้ย”
“ครับ”
“พวกมึงออกไปก่อน เดี๋ยวทางนี้กูจัดการเอง”
“ครับ”
เมื่อลูกน้องออกไปจนหมด เขาหันกลับมามองเธอด้วยท่าทีสงบไม่ต่างจากเดิม หญิงสาวในชุดลูกไม้สีขาวที่เงยหน้ามองเขาด้วยสายตาตื่นตระหนกและตัวสั่นเหมือนลูกหมาตกน้ำ ทำให้เขายิ่งรู้สึกถึงอำนาจอันหอมหวาน เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นยมทูตอย่างไรอย่างนั้น
“คุณ...เป็นใคร?” อย่างน้อย เธอควรจะได้รู้ว่าใครเป็นคนฆ่าเธอ
เขาหัวเราะขำ จ้องลูกหมาตกน้ำอย่างสนใจ ใบหน้าสวยไร้เครื่องสำอางกับเรือนร่างอิ่มสวยในชุดลูกไม้สีขาวเลอะเทอะเปื้อนดิน มันทำให้เขานึกถึงตุ๊กตาตัวน้อยของเขา
“ยมทูตมั้ง”
ดาวนภาใจเต้นรัว พอคิดว่าใกล้จะตายอยู่รอมร่อก็รู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก “ไม่ยุติธรรมเลย”
พิทยานิ่วหน้าประหลาดใจให
