วันต่อมา
ยีนส์เดินผิวปากไปยังโต๊ะประจำ ที่มีเพื่อนสองคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว วันนี้เขามีเรียนตอนเก้าโมงเช้า เมื่อเดินมาถึง ก็เจอกับสายตาจับผิดของคีริน แต่ทว่าเขาไม่สนใจ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหามิลลิ
ยีนส์:เที่ยงนี้มาเจอกันหน่อย
“เดี๋ยวนี้มึงอารมณ์ดีจังนะ ไม่เห็นทำหน้าอมทุกข์เหมือนเมื่อก่อน”
ตะวันเอ่ยแซว หากว่าเพื่อนเขาเกิดรักมิลลิขึ้นมาจริง ๆ เขามองว่าเป็นเรื่องดีมากกว่า
“มึงนี่ก็แปลก ถ้ากูหน้าบูดมึงก็ด่า กูอารมณ์ดีมึงก็บ่น จะเอาไงกันแน่ว่ะ”
“ก็ถ้ามึงอารมณ์ดีออกมาจากใจ มันคงไม่แซวมึงหรอก”คีรินเอ่ยออกมา เขาเองก็ไม่อยากยุ่งเรื่องนี้แล้วเหมือนกัน เพราะเพื่อนเขานะดื้อ ถึงจะอยากห้าม แต่คงต้องปล่อยให้เพื่อนเจออะไร ๆ ด้วยตัวเอง
“ทำไมว่ะ? มึงคิดว่ากูแกล้งเหรอ”
“ใครจะกล้าคิดแบบนั้นกับมึง ขอแค่มึงมีความสุข กูสองคนก็ดีใจด้วยแล้ว ใช่ไหมว่ะ ไอ้คีริน”
“เออ…พรุ่งนี้หยุดแล้ว คืนนี้ออกไหมว่ะ”ออก
