การเดินทางยาวนานกว่าหกชั่วโมงจบลงเมื่อถึงปลายทาง มิลลิและเพื่อนสองคนแทบจะลุกขึ้นจากที่นั่งไม่ได้เพราะปวดเมื่อยตามร่างกาย พวกเธอเป็นประเภทไม่ค่อยออกกำลังกาย ใช้ชีวิตแค่กินกับนอน ร่างกายเลยไม่ทนทานกับการนั่งรถนานขนาดนี้
โชคยังดีที่นั่งรถแบบรวดเดียวจบ ไม่ต้องต่อรถเข้ามา เพราะโรงเรียนที่ทางค่ายอาสาเลือก ค่อนข้างมีความทุรกันดานพอสมควร
“กูจะตายอยู่แล้ว”เสียงคาเทียร์บ่นในขณะที่ยังคงยืนซบมิลลิที่ยืนทำหน้าตาบูดบึ้ง ส่วนพี่ชายทั้งสามคนเดินหายไปสูบบุหรี่ ตอนนี้ที่พวกเธอยืนกันอยู่คือบริเวณลานกว้างของโรงเรียน เพื่อรอประธานค่ายเข้ามาพูดคุยและบอกกล่าวกำหนดการต่าง ๆ
“แล้วพวกมึงดูดิ๊ พวกเราต้องนอนที่นี่จริง ๆ เหรอ”
“กูว่าน่าสนุกดีนะ”ปลายฝนกลับเห็นต่าง เพราะการที่จะได้มาที่แบบนี้ เธอมองว่ายากมากหรือแทบเป็นไปไม่ได้เลย หากไม่ได้มาค่ายอาสา
“นอนไม่ได้แล้วจะมาทำไม”คาเทียร์ตวัดสายตามองเสียงปริศนาที่เหมือนกำ
