ช่วงเย็น_
"คิดถึงเอมม่าขนาดนั้นเลยเหรอเลยจ๊ะ ถึงได้หอบเสื้อผ้ามานอนบ้านป้าหน่ะ" ท่านเห็นความเสียใจผ่านดวงตากลมคู่สวย หากไถ่ถามมากไปจะกลายเป็นสิ่งกดดันซะมากกว่า
"ช่วงนี้แม่เอมม่ายุ่งเคลียร์คดีเก่าของพ่อค่ะ บลายธ์โทรไปไม่ค่อยว่างคุยเลย" เธอหน้ามองแต่หน้าจอโทรศัพท์มือถือ ตอนมานั่งตรงสวนข้างบ้าน เป็นมุมเดิมที่รู้สึกสบายใจ
"อ้อ...ยังเหลืออีกไม่กี่ปีนี่นะ เราอยากกลับไปบ้างไหม" ท่านเคยช่วยให้คดีนี้ไม่มาถึงครอบครัว แต่ใช้กฏหมายศักดิ์สิทธิ์จะปล่อยผ่าน
"ทั้งอยากและไม่อยากค่ะ ถ้าบลายธ์กลับไปแล้วจะทำให้แม่มีปัญหามากกว่าเดิม"
"เราอย่าไปโกรธแม่เอมม่าเลยนะ ที่ทุกคนทำก็เพื่อหนูบลายธ์ทั้งนั้น" ท่านยอมนั่งลงข้างๆ ควักมือเรียกครอบครัวแมวตัวน้อย
"ค่ะ บลายธ์ไม่เคยโกรธแม่เลย"
"ดีแล้วล่ะจ๊ะ สักวันจะได้อยู่กันพร้อมหน้านะ"
"คุณป้าโมคะ...คุณป้าเคยผิดหวังมากๆไหมคะ บลายธ์แค่รู้สึกว่าเผลอมองบางอย่างแล้วตั
