โรงพยาบาลชื่อดัง
"บลายธ์ทำใจดีๆไว้นะ ไอรีนจะอยู่เฝ้าจนเสร็จนะไม่ต้องห่วง" คนบอกพยามกุมมือบางไว้ ตอนรถเข็นที่บลายธ์นั่งอยู่มาถึงหน้าห้องฉุกเฉิน
"คนเจ็บมีบัตรอะไรมาบ้างคะ มีญาติคนไหนที่ติดต่อได้บ้างหรือเปล่า" เจ้าหน้ารีบเข้ามาเอ่ยถาม เพราะพวกเธอยังอยู่ในชุดนักศึกษา ควรมีผู้ปกครองรับรู้เผื่อในเวลาข้างหน้าอาการหนักขึ้น
"มีแต่บัตรเครดิตกับบัตรนักศึกษาค่ะ มีชื่อผู้ปกครองอยู่ใช้ได้ไหมคะ"
"งั้นขอจดทำประวัติแป๊บนึงนะคะ"
"ได้ค่ะ" มือเล็กล้วงเข้าในกระเป๋าสะพาย มีเอกสารติดตัวสองอย่างคือบัตรเล็กๆ ได้แต่ภาวนาไม่ให้ผู้ปกครองรู้ก็พอ
"ขยับออกห่างๆบลายธ์หน่อยก็ได้ สภาพนี้ยังไม่สงสารบลายธ์อีก" สายป่านส่งเสียงเตือน ขนาดเห็นว่าคนเจ็บนั่งเกร็งทรมานอยู่บนรถ ยังถูกรั้งมือไม่ให้ขยับอีก
"ตามมาด้วยทำไมเนี้ย!"
"ก็ฉันเป็นรุ่นพี่ไง เป็นหัวหน้าทีมบาส จะได้กลับไปบอกอาการกับอาจารย์ได้" สายป่านยืดอกภูมิใจ อ
