หลังจากที่โยธาสวมแหวนให้เนเน่และเธอตอบตกลงเบา ๆ เขาดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่น ใต้แสงไฟเล็ก ๆ และเสียงคลื่นที่ซัดเข้าอย่างอ่อนโยน ทั้งสองต่างยิ้มทั้งน้ำตา
แต่แทนที่จะกลับห้อง ทั้งคู่ก็ยังอยากอยู่กับค่ำคืนนี้ให้นานขึ้นอีกนิด “เดินเล่นกันหน่อยไหมคะ” เนเน่เอ่ยขึ้นเบา ๆ พลางจับมือเขาแน่น
“ได้สิ พี่อยากอยู่กับเธอให้นานที่สุดคืนนี้เลย”
ชายหาดยามค่ำคืนเงียบสงบ แสงจันทร์สะท้อนผิวน้ำเป็นประกาย เนเน่ถอดรองเท้าออก ปล่อยให้เท้าเปล่าสัมผัสทรายนุ่ม ๆ ขณะเดินเคียงข้างโยธา มือยังคงประสานกันไว้แน่น
ลมทะเลพัดเอื่อย ๆ ทำให้เดรสของเธอปลิวไหวเบา ๆ เขามองเธอแล้วอดยิ้มไม่ได้
“รู้ไหม เธอสวยกว่าทะเลคืนนี้อีก” เขาเอ่ยเสียงทุ้ม
“อย่ามาหยอดนะคะเน่เขิน”
“เขินได้ แต่ห้ามปฏิเสธเพราะพี่พูดจริง”
ทั้งคู่เดินช้า ๆ ไปตามแนวชายหาด เงาสองเงาทอดยาวลงบนทราย เสียงเท้าเหยียบทรายเบา ๆ สลับกับเสียงคลื่นอย่างเป็นจังหวะ พวกเขาเดินไ
