หลังจากผ่านงานประมูลเพชรไปหลายสัปดาห์ พี่โยธาก็อนุญาตให้ฉันกลับมาทำงานได้ตามปกติ ฉันก็กลับเข้าสู่ชีวิตเดิมที่คุ้นเคย การเดินเอกสาร วิ่งงานข้ามแผนก รับโทรศัพท์ไม่หยุดตั้งแต่เช้าจนเย็น แต่ถึงจะเหมือนเดิมแค่ไหน ฉันก็รู้ดีว่าทุกฝีก้าวของฉันตอนนี้…ไม่เคยพ้นสายตาใครบางคน
พี่โยส่งคนของเขามาคอยดูแลฉัน ห่าง ๆ พอให้ฉันรู้สึกว่ามีอิสระ แต่ก็ใกล้พอที่ฉันจะไม่พลาดเสียงฝีเท้าในบางช่วงเวลา
“เธอเดินออกจากคาเฟ่ตอนเที่ยงตรงเป๊ะเลยนะ” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นทางโทรศัพท์ในมือฉันทันทีที่เดินพ้นประตูร้านกาแฟประจำ
“พี่โยยังตามดูอยู่เหรอ…” ฉันถอนหายใจเบา ๆ พลางกวาดตามองไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่เห็นเงาใครเลย
“ก็เธอไม่ยอมให้บอดี้การ์ดตามตัวนี่” เสียงเขาดูขำแต่แฝงไปด้วยความห่วง “แบบนี้ก็ต้องมีคนเฝ้าห่าง ๆ ไว้หน่อย เผื่อเสี่ยวินัยคิดจะทำอะไรบ้า ๆ ขึ้นมาอีก”
“เขาหายไปนานขนาดนี้แล้ว…หรือว่าเขาจะไม่กลับมาแล้วจริง ๆ”
“อย่าเพิ่งค
