“มองเหี้ยไรนักหนาวะ น้องเขาไม่ได้หนีหายไปไหนหรอกน่า” ทู เพื่อนสนิทของโยธาเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่จ้องมองไปยังโต๊ะที่เนเน่ลุกไปหาเพื่อน โดยไม่สนใจบทสนทนาของเพื่อนร่วมโต๊ะเลย
“หุบปากมึงไปเลย” โยธาสวนกลับทันที
“ปล่อยให้น้องเขาเอ็นจอยกับเพื่อนเถอะ นานๆ ทีพวกเราจะได้มานั่งแดกเหล้าด้วยกันแบบนี้” กล้าเสริมขึ้นมาอีกเสียง
“กูก็แค่เป็นห่วงเนเน่” โยธาว่าพลางถอนหายใจเบาๆ
“ไม่ต้องห่วงหรอก มึงก็รู้ว่านี่มันถิ่นกู ไม่มีใครกล้าแตะน้องเขาหรอก” เนมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงมั่นใจ
ยังไม่ทันที่บทสนทนาจะจบดี เสียงหัวเราะของกลุ่มโต๊ะผู้หญิงก็ดังแทรกขึ้นมา โยธาหันไปมองตามสัญชาตญาณ และสายตาก็ไปสะดุดกับผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังยืนคุยกับเนเน่อยู่ใกล้ๆ เกินความจำเป็น
“ไอ้เหี้ยนั่นใครวะ?” โยธาขมวดคิ้วทันที เสียงเริ่มเครียด
“ใจเย็นๆ มึง เขาอาจจะเป็นเพื่อนน้องก็ได้” ทูรีบปรามเมื่อเห็นสีหน้าเพื่อนเริ่มตึง
“เพื่อน
