บ้านของเนเน่ – ช่วงเย็นวันเดียวกัน
ภายในห้องนั่งเล่น บรรยากาศเงียบสงบ มีเพียงเสียงทีวีที่เปิดทิ้งไว้แบบไม่มีคนสนใจ
เนเน่นั่งกอดหมอนอยู่บนโซฟา สวมเสื้อยืดตัวหลวมกับกางเกงขาสั้น ใบหน้าเธอยังดูเหนื่อยล้าและไม่สดใสเหมือนเคย
เสียงกริ่งประตูดังขึ้น เธอลุกไปเปิดอย่างไม่รีบร้อนนักทันทีที่ประตูเปิดออก
ใบเฟิร์นและเกว เพื่อนสนิทของเนเน่ ก็กอดอกยืนอยู่ตรงหน้า “เซอร์ไพรส์~!”
“พวกแก…” เนเน่ตาโตขึ้นเล็กน้อย “มาทำไมกันเนี่ย”
“อย่ามาเนียน กูรู้นะ” ใบเฟิร์นพูดพลางเดินเข้ามาแล้วโอบไหล่เนเน่ “พอได้ยินข่าว แล้วมึงก็เงียบไปทั้งวัน พวกกูก็เลยรีบมาหามึงใง”
“ใช่! แล้วนี่ไม่คิดจะโทรมาระบายเหรอ?” เกวบ่นเบา ๆ แต่เสียงเต็มไปด้วยความห่วงใย
“ขอโทษ…” เนเน่พูดเบา ๆ “กูแค่…ยังไม่พร้อมพูด”
“ไม่เป็นไรมึง” ใบเฟิร์นพูดขึ้นพร้อมยิ้มให้กำลังใจ
“วันนี้ไม่ต้องพูดอะไรเลยก็ได้ แค่นั่งเฉย ๆ แล้วฟังพวกเราบ่นก็พอ หรือ…จะร้อ
