เช้าวันรุ่งขึ้น – ในห้องคอนโดของแพร
แสงแดดอ่อนสาดลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้อง โยธาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นช้า ๆ ด้วยความรู้สึกหนักหัวและร่างกายที่เหนื่อยล้า
เขากะพริบตาถี่ ๆ พยายามปรับสายตาให้ชัดขึ้น
“…ที่นี่…ที่ไหน…”
เขาพึมพำ พลางยันตัวลุกขึ้นนั่ง ความทรงจำสุดท้ายของเขาคือ…น้ำหนึ่งแก้วในมือแพรทันใดนั้น เสียงเปิดประตูห้องน้ำก็ดังขึ้น
แกร๊ก…
“อ้าว พี่โย…ตื่นแล้วเหรอคะ” เสียงหวานของแพรดังขึ้นราวกับกำลังยินดีที่เห็นเขาตื่น
โยธาหันขวับไปมองทันที แพรอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำ ผมเปียกเล็กน้อยเหมือนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ
“เกิดอะไรขึ้น…” โยธาถามเสียงเข้ม ใบหน้าเต็มไปด้วยความสับสน
แพรหยุดเดิน ยิ้มจาง ๆ แล้วเอ่ย
“เมื่อคืนพี่หลับสนิทเลย แพรปลุกก็ไม่ตื่น ก็เลยปล่อยให้พักยาว ๆ” เธอเว้นจังหวะนิดหนึ่งก่อนพูดต่อ
“แพรไม่ได้คิดอะไรนะคะ แค่…เป็นห่วง”
โยธาขมวดคิ้ว “เมื่อคืน…พี่มาส่งแพร แล้ว…?”
“พี่ก็นั่งพักอยู่ดี ๆ แล้
