เวลา 5 ทุ่ม
โยธายืนพิงรถหรูสีดำสนิทอยู่เงียบ ๆ มือหนึ่งถือโทรศัพท์ อีกมือซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกง เขาเพิ่งแยกกับเพื่อน ๆ ไม่กี่นาที สีหน้าดูนิ่งขรึม แต่ในใจยังคิดวนเรื่องเนเน่ไม่หยุด
ทันใดนั้น…
เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นอย่างรีบเร่งก็ดังมาจากทางด้านข้าง ก่อนที่ร่างของผู้หญิงคนหนึ่งจะโผล่เข้ามาในสายตาเขา
แพร ในชุดเดรสรัดรูปหรูหราสีดำ ยืนโงนเงนอยู่หน้าผับ ใบหน้าแดงระเรื่ออย่างไม่แน่ชัดว่าเพราะเมา หรือแค่แต่งหน้า
“พี่โย…” เธอเรียกเขาด้วยเสียงแผ่ว ๆ “พี่โยธา…ช่วยแพรหน่อย…แพรเวียนหัวอ่ะ”
โยธาขมวดคิ้วทันที “มาคนเดียวเหรอ?”
แพรพยักหน้าพร้อมกับแกล้งโอนเอนไปมา
“เพื่อนกลับก่อนแล้ว… แพรเรียกแท็กซี่ไม่ได้… เดินไม่ไหวเลย…”
โยธาขมวดคิ้ว ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ แล้วพยุงเธออย่างสุภาพ
“บ้านอยู่ไหน เรียกแท็กซี่กลับไหวไหม?”
แพรส่ายหน้าอย่างแรง “ไม่ไหว… แพรจะเป็นลม พี่โยช่วยแพรหน่อยนะ…”
โยธาถอนหายใจเบา
