ช่วงบ่ายของวันเดียวกัน…
โยธานั่งอยู่ในห้องทำงาน เงียบสงบมีเพียงเสียงกระดาษพลิกเบา ๆ จากแฟ้มเอกสารที่วางตรงหน้า
แต่สายตาเขากลับเหม่อลอย คล้ายกำลังคิดอะไรบางอย่าง
“แพรยังอยู่ที่นี่นะคะ…”
น้ำเสียงของแพรในตอนนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขา แพร รุ่นน้องที่เขาเคยรู้จักดีในวัยเด็ก ลูกของเพื่อนแม่ ที่มักตามแม่มาที่บ้านเขาบ่อย ๆ จนแทบจะเหมือนสมาชิกคนหนึ่งของครอบครัว
ครั้งสุดท้ายที่เขาจำได้ เธอยังเป็นแค่เด็กสาวใสซื่อ
แต่วันนี้…แววตาเธอเปลี่ยนไป และโยธารับรู้ได้ชัดเจนถึงความไม่เหมือนเดิม
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูภาพจากกล้องวงจรปิดที่หน้าบริษัท เผื่อจะเห็นบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากล
แต่เมื่อเลื่อนดูช่วงเวลาที่แพรเดินเข้ามา… ภาพกลับสะดุดและหายไปเป็นช่วง ๆ แบบที่ไม่ควรเกิดขึ้น
คิ้วเข้มของเขาขมวดเข้าหากันโดยอัตโนมัติ
“ภาพช่วงที่แพรมา…หาย?”
เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะกดโทรศัพท์เรียกทีมไอทีทันที
