เสียงเด็ก ๆ เงียบลงไปแล้ว ห้องนอนใหญ่ก็มีเพียงเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของลูกทั้งสามคนที่หลับสนิท เนเน่เดินออกจากห้องเด็กอย่างแผ่วเบา ก่อนจะหยิบผ้าคลุมไหล่มาพาดไว้แล้วหันไปมองคนที่นั่งทำงานอยู่ตรงมุมห้อง “ยังไม่ง่วงเหรอคะ” เธอเดินไปนั่งข้าง ๆ โยธาที่ยังเปิดคอมพิวเตอร์อยู่ “กำลังจะปิดแล้วครับ” โยธาหันมายิ้มให้บาง ๆ ก่อนจะกดเซฟไฟล์แล้วปิดจอ “เน่เหนื่อยไหมวันนี้” เสียงของเขานุ่มนวล ราวกับรู้ว่าเธอแบกรับมาทั้งวัน “ก็มีเหนื่อยบ้าง แต่เห็นลูก ๆ หัวเราะก็คุ้มแล้วค่ะ” เนเน่เอนหัวพิงไหล่โยธาเบา ๆ “พี่ล่ะ เหนื่อยไหม” “แค่ได้กอดแบบนี้ก็หายเหนื่อยแล้ว” โยธายิ้ม แล้วหยิบซองเล็ก ๆ จากลิ้นชักออกมาแล้วยื่นให้เธอ “อะไรคะ?” เนเน่มองอย่างงง ๆ “เปิดดูสิครับ” เธอเปิดซองออกอย่างระมัดระวัง แล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นเอกสารจองรีสอร์ตริมทะเลสำหรับครอบครัว พร้อมแพลนทริปเล็ก ๆ ที่วางไว้ล่วงหน้า “อาทิตย์หน้าเ