ผ่านมาเกือบหนึ่งเดือนแล้ว…
บ้านหลังเดิมที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของนาราและพีรัช บัดนี้มีเสียงร้องแหลมแหลมของเจ้าตัวเล็กดังแทรกขึ้นทุกสองสามชั่วโมง ไม่เว้นแม้แต่กลางดึก
เนเน่พิงหมอนอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น มือข้างหนึ่งอุ้มพีณภัทรไว้แนบอก ขณะที่อีกข้างกำลังเขย่าขวดนมช้า ๆ
ใต้ตาเธอมีรอยคล้ำบาง ๆ แต่รอยยิ้มยังอบอุ่นเหมือนเดิม โยธาเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมถ้วยซุปอุ่น ๆ
“ให้พี่ป้อนมั้ย พี่กล่อมจนหลับได้แล้วนี่”
“ขอน้ำก่อนก็พอค่ะ เดี๋ยวนี้ได้กินข้าวร้อน ๆ ก็ถือว่าหรูแล้ว”
ทั้งสองหัวเราะออกมาน้อย ๆ ด้วยความเข้าใจกันดี การมีลูกเล็ก… ไม่ได้แค่เหนื่อย แต่มันเปลี่ยนชีวิตแบบไม่มีพัก
เสียงฝีเท้าของเด็ก ๆ ดังมาตามทางเดิน ก่อนที่นารากับพีรัชจะโผล่หน้ามาด้วยท่าทางตื่นเต้น
“แม่ครับ! ป้าเฟิร์นมาหา!”
“แล้วก็มีป้าเกวด้วย!” นาราย้ำเสียงดัง
เนเน่กับโยธาหันไปสบตากันแวบหนึ่งก่อนจะอมยิ้ม
“จะมาทำไมไม่
