เวลา 02.00 น.
“พี่โย… เน่ปวดท้องอ่ะ…”
โยธาสะดุ้งลุกจากเตียงทันที มือหนึ่งจับไหล่เธอไว้แน่น อีกมือรีบคว้าโทรศัพท์
“หนูจะคลอดเหรอ?”
เนเน่พยักหน้าทั้งที่น้ำตาคลอเบ้า “มันปวดแบบแปลก ๆ เหมือนท้องแข็งไปหมดเลย…”
“ไม่ต้องตกใจนะ เดี๋ยวพี่พาไปโรงพยาบาล” โยธาพูดเร็วขณะลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าสำรองที่เตรียมไว้ล่วงหน้า
เนเน่หันมองไปที่ห้องข้าง ๆ ด้วยแววตากังวล “แล้ว…นารากับพีรัชล่ะ…”
โยธาหันมาจูบหน้าผากเธอเบา ๆ “เดี๋ยวพี่โทรหาแม่ ให้เขามาดูให้ หนูไม่ต้องห่วงลูกนะ ตอนนี้พี่จะพาหนูไปโรงพยาบาลก่อน”
มือของเขายังจับมือเธอแน่นไม่ปล่อย ราวกับจะถ่ายทอดความมั่นใจทั้งหมดที่เขามีให้กับเธอในเวลาที่เธออ่อนแอที่สุด
รถยนต์คันสีดำแล่นฝ่าความเงียบของค่ำคืน เสียงลมหายใจของเนเน่ที่หนักขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้โยธาต้องเหลือบตามองเธอทุก ๆ สิบวินาที ทั้งที่สายตาควรจับจ้องไปที่ถนน
“หนู ทนไหวนะ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว อีกไม่ไกล…” เขาบ
