อนามิการู้สึกว่าตั้งแต่หล่อนรู้จักธานุวัตน์มาหล่อนโดดงานจากร้านดอกไม้ของตัวเองบ่อยมากกว่าเดิม... และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่หล่อนทิ้งงานที่ร้านให้เด็กในร้านดูเพื่อมาหาเขา... สนามบินสุวรรณภูมิยังคลาคล่ำไปด้วยผู้คนหลากชาติหลายภาษา... แต่ว่าท่ามกลางเสียงจอแจมากมาย หล่อนกลับรู้สึกดีใจอยู่ลึกๆ อีกไม่นานก็จะได้เจอเขาแล้ว หล่อนจะได้มีเพื่อนคุยซักที ตั้งแต่เขาไป เขาก็ไม่ได้ติดต่อมาเลย หล่อนอยากเล่าอะไรให้เขาฟังตั้งมากมาย และหล่อนก็รออีกไม่นาน...
ตอนนี้เครื่องเขาคงจะลงแล้ว หล่อนรอเขาอยู่ที่ทางออกที่ผู้โดยสารจะเดินออกมา...
ขบวนนักบินและแอร์โฮสเตสของสายการบินที่เขานั่งเดินมาก่อนอย่างพร้อมเพรียงกัน หล่อนจับตามองว่าเขาจะเดินมาเมื่อไหร่ ใส่ชุดสีอะไร หน้าตาเขาจะเปลี่ยนไปหรือไม่... อนามิกาตื่นเต้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน...
และเมื่อเขามาสิ่งที่หล่อนเห็นกลับไม่เป็นอย่างที่หล่อนเดาเอาไว้...
เขาไม่ได้กลับมาคนเ
