กาลเวลาหมุนเปลี่ยนเวียนไป ทุกคนก็ยังคงใช้ชีวิตตามปกติเหมือนกับผ่านช่วงของชีวิตความทรงจำก็เลือนหายในบางจังหวะ
บ้านท้ายซอย
"อีเนตรรีบมาเก็บเสื้อผ้าสิ"
"จ้ะหนูมาแล้ว"
หลายปีผ่านไป ตอนนี้เด็กหญิงวัยนักเรียนมอต้นเติบโตจนกระทั่งอายุสิบแปดปีบริบูรณ์ เรียนอยู่ชั้นมัธยมมอปลายปีที่หกเนื่องจากพ่อได้ผ่อนผันเงินที่ยักยอกจนหมดเพราะหัวหน้ามีความเวทนาใจดีจึงยังไม่แจ้งความเพียงขู่
"โอ๊ยยย อากาศโคตรร้อนเลยอยู่ที่นั่นก็ดีอยู่แล้วพ่อไม่น่ากลับมา" กิฟท์สาวสะพรั่งในวัยเข้าเรียนมหาลัยปีที่สองบ่นอุบอิบ
"เอาน่าที่นั่นอาศัยบ้านเขาอยู่แต่ที่นี่ก็เป็นบ้านของเรามันสะดวกกว่า"
"ไม่รู้แหละยังไงพ่อก็ต้องซื้อชุดใหม่ให้กิฟท์นะ"
"จะเอากี่ชุดก็ตามใจได้เลย"
ส่วนผู้เป็นพ่อก็ยังคงขยันทำงานแต่ก็ถูกรีดไถจากลูกสาวคนโตโดยที่ยังไม่เคยเหลียวแลลูกสาวคนเล็กอย่างเนตรมิงค์เช่นเคย
ร้านไอศกรีม
กรี๊ดดด!
เสียงกรีดร้องของเพื่อนดีใ
