หลังจากเห็นข้อความผมไม่สนห่าเหวอะไรผลักนับดาวออกไปแล้วขับมอเตอร์ไซค์ตรงดิ่งไปบ้านของเนตรมิงค์แต่ไฟกลับปิดประตูก็ล็อกผมจึงรอจน เกือบสว่าง ยุงกัดจนจะเป็นไข้เลือดออก แต่ไร้วี่แววจนกระทั่งกลับมาตั้งหลักที่ร้านในเวลาเกือบหกโมงเช้า
หลายชั่วโมงต่อมา
ฉันกลับมาบ้านในตอนเกือบเจ็ดโมงเช้าเนื่องจากวันนี้ไม่มีเรียนคงจะเหนื่อยล้าหัวใจเผลอหลับไปที่โซฟากลางคอนโดพี่ต้า แต่เมื่อตื่นขึ้นมาเขาก็ห่มผ้าให้อย่างเรียบร้อย
ห้องนอนเนตรมิงค์
"ต่อแต่นี้ไปเราต้องสู้ด้วยตัวเอง" มือน้อยของฉันกำหมัดแน่นนั่งมองใบหน้าที่ส่องสะท้อนกระจก "เราต้องลืมผู้ชายคนนั้นไปซะ"
บรื้น บรื้น บรื้นๆๆ
พ่อใครตายวะเร่งรถอยู่ได้!
ควันเข้าบ้านกูเว้ยยย!
ใครพ่นยาฆ่ายุงวะควันโขมงเลย!
ทันทีฉันก็สะดุ้งเมื่อเสียงชาวบ้านตะโกนโหวกเหวกโวยวายสงสัยเป็นคนที่เดินผ่านไปมา แต่ทว่าเขาหมายถึงใครนะ
แกร๊ก
"เชี่ย" สิ่งที่ทำให้ตกใจมากกว่าคือพี่ล่ำกำลังบิด
