ลำเจียกหลับตาปี๋ เบือนหน้าหนีจมูกโด่งเป็นสันที่กำลังซุกไซร้ไปตามซอกคอขาวๆของหล่อนอย่างถือวิสาสะ รู้สึกวาบหวิวและหวั่นไหวไปกับริมฝีปากและจมูกช่างปลุกเร้าของเขา รู้สึกถึงหัวใจของตัวเองที่เป็นสุข แปลบปลาบขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด
ความรู้สึกของลำเจียกในขณะนั้น เหมือนกับผืนดินที่ร้าวระแหง…แห้งแล้งไปทุกหย่อมหญ้า กำลังจะกลับมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้งกับสายฝนหลงฤดูที่พร่างลงมาอย่างไม่คิดฝัน
ความปรารถนาที่เก็บกดเอาไว้ตลอดมา ถูกปลดปล่อยออกมาอย่างรุนแรง พื้นที่ทุกตารางนิ้วภายในร่างกายสาวล้วนเป็นจุดออ่นไหวได้ทั้งสิ้น ตั้งแต่เรือนผมที่เขาพรมจูบ ลงมาถึงหน้าผาก ย้ำๆที่พวงแก้มละมุน ข้างซอกคออุ่นและติ่งหูที่เมฆเลียเล็มงึมงำด้วยจมูกและปาก
‘หัวจิตหัวใจของเธอทำไมไวต่อความรู้สึกไปหมด’ ลำเจียกถามตัวเอง เริ่มสับสนกับจิตใจที่ไม่เป็นตัวของตัวเอง
“อย่าเลยเมฆ…” หล่อนหลับตาปี๋…
ปากห้าม หากร่างกายก็ไม่ขัดขืน ได้แต่ย
