เสร็จจากคุยกับลำเจียก เมื่อดาวย้อนกลับมาที่ชานเรือน เจ๊แป๊ดกับยายน้อมกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน หัวเราะลั่น เหมือนคนคุยเก่งสองคนได้มาเจอกัน จึงสรรหาเรื่องมาคุยกันได้ไม่หยุดหย่อน
ขณะที่เห็นร่างของดาวกำลังก้าวมาแต่ไกล เฟอร์นานโดตัดสินใจเป็นฝ่ายลุกขึ้นจากแคร่ไม้แล้วเดินไปหา เจอกันที่ครึ่งทาง ร่างสูงใหญ่ของเขาจงใจขวาง เมื่อท่าทางของดาวคล้ายจะเลี่ยงออกไป ดาวขยับซ้าย เขาดักซ้าย พอหล่อนขยับขวา เขาก็ดักขวาเหมือนแกล้ง กระทั่งหญิงสาวมองหน้าเขาด้วยแววตาขุ่น
“จะเอายังไง” หล่อนเท้าสะเอวถาม
“ดุจัง…” เขากล่าวเบาๆ มองซ้ายมองขวาเหมือนหาเรื่องคุย
“อากาศดีนะครับ” ชายหนุ่มเปรยขึ้นลอยๆ ส่งรอยยิ้มน้อยๆชวนคุย สายตาคมทอดมองไปที่หมู่ดาวพราวฟ้า
“ดาวสวยจัง” เขาเปรยขึ้นมาลอยอีกครั้ง
“ปกติก็เป็นแบบนี้ บ้านนอกฟ้ามืด…จึงเห็นดาวได้ชัด” หญิงสาวกล่าว
“เปล่า…ที่ผมหมายถึง คือ ‘ดาว’ ที่ยืนอยู่ตรงหน้า”
“บ
