7 เธอไม่ได้อยากเป็นผู้หญิงของเขา
1579 คำ
ณ ห้องพักของโรงแรม
หลังจากที่คุยกับมาเฟียหนุ่ม เขาก็ให้เวลาเธอมาคิดและตัดสินใจ ซึ่งตัวเธอเองก็ยังไม่ได้ตอบตกลงในข้อเสนออะไร เพราะใจจริง ๆ ของเธอ อยากทำงานชดใช้มากกว่าเอาร่างกายชดใช้แบบที่เขาเสนอมา
“แม่ค่ะ พายไม่อยากทำแบบนี้เลย แม่ช่วยตามพี่พุกให้ติดต่อมาหาพายได้ไหมคะ พี่พุกจะได้มาคุยเรื่องนี้กับพาย เราจะได้หาทางออกร่วมกัน ช่วยพวกเราด้วยนะคะแม่” เธอหวังแค่ให้พี่ชายคิดได้ แล้วมาช่วยกันแก้ปัญหา พยายามหาทางออกร่วมกัน ช่วยกันหาเงินมาชดใช้หนี้ ทุกอย่างก็คงไม่เลวร้ายไปกว่านี้
เมื่อทำอะไรไม่ได้ก็ได้แต่คุยกับสร้อยที่แม่ให้มา ชีวิตเธอช่างโดดเดี่ยวจริง ๆ ตั้งแต่แม่เธอจากไปก็ไม่เคยรู้เลยว่าความสุขเป็นยังไง ชีวิตที่ว่าย่ำแย่แล้ว พี่ชายที่ไม่เอาไหนยังเอาแต่สร้างปัญหาให้อีก จนไม่รู้แล้วว่าจะหาทางออกให้กับชีวิตตอนนี้ยังไงดี
‘เธอไม่ได้อยากเป็นผู้หญิงของเขา’
ด้านเอเดน เมื่อพัชชาออกไปแล้ว เขาก็ยังคงขุ่นคิดในเรื่องของเธอ เขาสนใจในตัวผู้หญิงคนนี้มากจริง ๆ ด้วยความสวยและน่ารัก ทั้งท่าทางที่แสนซื่อ และคำพูดที่ไร้เดียงสา เธอทำเอาเขาหยุดนึกถึงไม่ได้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“นายครับ เอ่อ...คุณคาลอสมาขอพบครับ”
“ไอ้เหี้ย!” เขาสบถออกมาด้วยท่าทางที่หงุดหงิด
“เซย่าไม่อยู่ด้วยนะครับ”
“ไม่เป็นไร กูจัดการเอง สำหรับมันไม่มีเหี้ย ที่อะไรเกี่ยวกับงานอยู่แล้ว” สายตาคมก็จ้องไปที่ประตู อย่างคนที่เครียดแค้น เขารู้ดีว่ามันตั้งใจจะมากวนประสาท ในวันที่เขาหาตัวไอ้พสุไม่พบแบบนี้
“ครับ แล้วตอนนี้ทุกห้องเต็มหมดครับนาย เหลือแต่ห้องรับรองลูกค้าพรีเมี่ยม VVIP”
“อืม ในเมื่อมันต้องการ จะท้าทายกูแบบนี้ ก็ทำตามที่มันต้องการ” สายตาคมก็ยังคงมองอย่างวาวโรจน์อยู่ แต่ก่อนเป็นเพื่อนรักและสนิทกันมาก ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นศัตรู ที่พร้อมจะทำลายและเอาชีวิตกันได้ทุกเมื่อ
“ครับนาย” แล้วลูกน้องคนสนิทก็ไปทำตามคำสั่งในทันที
ร่างสูงเดินเข้าไปภายในห้องรับรองพรีเมี่ยมระดับ VIP ที่เตรียมไว้เพื่อต้อนรับลูกค้าหรือผู้ร่วมทุนคนสำคัญ แต่ตอนนี้คนที่นั่งอยู่ตรงนั้น กลับเป็นอดีตเพื่อนเก่าที่ได้ทรยศและหักหลังเขาไปอย่าง คาลอส ลาเวล
“ไงมึง ไม่เจอกันนานเลยนะเป็นยังไงบ้าง” คาลอสที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวยาว พร้อมกับผายมือทั้งสองข้างออกกว้างสุดแขน ข้างกายก็มีหญิงสาวสุดสวยนั่งอยู่ด้วย พร้อมกับบอดีการ์ดอีกหลาย ๆ คน ที่ยืนเฝ้าไม่ห่าง ก็ทักทายคนที่เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มของความเจ้าเล่ห์
“อะไรทำให้คนเหี้ย ๆ อย่างมึง เข้ามาเห่าถึงที่กูได้” เอเดนทักทายพร้อมกับยิ้มมุมปาก อย่างคนที่เหนือกว่า เพราะรู้ดีว่าตอนนี้กิจการของ ลาเวล ตอนนี้มันซบเซาขนาดไหน
“กูก็แค่มาดูความยิ่งใหญ่ของกิจการมึงเท่านั้นเอง แต่ก็... ได้ข่าวว่าโดนทั้งลูกน้องเก่าทรยศ ทั้งโดนขโมยเงินอีกไม่ใช่หรือไง เห้อ เลี้ยงหมาไว้ก็ไม่ดูพันธุ์ซะเลย”
“หึ เรื่องเงินกับเรื่องนั้นมันไม่เป็นปัญหาสำหรับกูว่ะ เพราะถ้ากูจับมันได้เมื่อไหร่ ศพมันและคนที่อยู่เบื้อหลังมันก็คงไม่สวย”
“ก็ดี วิธีจัดการลูกน้องของมึงก็ไม่เลว หรือมึงต้องการให้กูช่วยอะไรไหม”
“เก็บแรงมึงไว้หนีตายเถอะ เพราะคนที่จ้องเอาชีวิตมึงก็มากมาย อย่ามายุ่งกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ของกูเลย” เอเดนพูดต่ออย่างคนที่ไม่สนใจ เพราะคนอย่างมันก็ทำได้แค่เห่าจริง ๆ ถึงแม้เขาจะแค้นใจมากแค่ไหนก็ตาม ถ้าจะเล่นกับหมาลอบกัดอย่างมันต้องใช้สติ
“เรื่องของกูไม่มีอะไรหรอก เพราะไม่มีใครหน้าไหนทำอะไรคนอย่างกูได้ แม้แต่มึง” คาลอสลุกขึ้นแล้วมองคนตรงหน้า ด้วยความรู้สึกที่ไม่พอใจ
แต่ก่อนเป็นเพื่อนกันทำธุรกิจร่วมกัน แต่ธุรกิจที่เอเดนทำเองดันเจริญรุ่งเรืองกว่า บริษัทที่ทำร่วมกัน นั่นคือจุดแตกหักที่ทำให้คาลอสไม่พอใจ และต้องการจะเป็นคู่แข่ง แล้วก็ทำธุรกิจที่เหมือนกันแข่งกันมาแบบนี้
“กูไม่มีเวลาจะคุยอะไรกับมึงมาก งานกูมันเยอะจนล้นมือไปหมด ธุรกิจก็ไปได้ดีทุกอย่าง และคนที่ทำอะไรเองไม่เป็นสักอย่าง และธุรกิจก็กำลังจะเจ๊งไปเรื่อย ๆ อย่างมึงคงไม่เข้าใจ”
“ไอ้เอเดน!” ยิ่งได้รับคำพูดที่จี้ใจ และดูถูกเหยียดหยามมากขนาดนี้ คาลอสก็ยิ่งโกรธรู้สึกไม่พอใจ
“เคน”
“ครับนาย”
“มึงรอส่งแขกที่กูไม่ได้เชิญ แต่เสนอหน้ามาเองด้วยนะ”
“ครับนาย” เคนก็ตอบพร้อมกับกลั้นยิ้มไว้ เพราะรู้ว่าคนอย่างเจ้านายเขา ไม่ยอมพ่ายแพ้และเป็นรองใครเด็ดขาด โดยเฉพาะศัตรูที่มาหยามกันถึงที่แบบนี้
“หึ!” พูดแค่นั้นเอเดน ก็เดินออกจากห้องนั้นไปทันที อย่างคนที่เหนือกว่า เขารู้ดีว่าไอ้คาลอสต้องไม่พอใจเอามาก ๆ
“เหี้ยเอ้ย!” ก็เป็นแบบนั้นคาลอสมองตามด้วยความรู้สึกของคนที่ด้อยกว่า เขาตั้งใจจะมาแสดงตัวเพื่อให้มันรู้สึกคับแค้นใจ กับเรื่องที่เขาทำไว้
“คุณคาลอสดื่มต่อได้นะครับ” เคนก็พูดพร้อมกับสายตาที่เหยียดหยาม ไม่แพ้เจ้านายเหมือนกัน
แต่ด้วยความรู้สึกที่เหมือนจะพ่ายแพ้อีกครั้ง ก็ทำให้คาลอสโกรธจัด จนไม่ฟังอะไร รีบลุกขึ้นและเดินออกไปทันที ตามด้วยลูกน้องของเขาหลายคน ที่รีบเดินตามเจ้านายออกไปเช่นกัน
“นายครับ คุณคาลอสกลับไปแล้วครับ”
“ไอ้เหี้ยนี่!” ถึงแม้จะทำตัวแข็งแกร่ง แต่ในใจลึก ๆ เอเดนก็โกรธและไม่พอใจมันมาก ๆ เขาไม่อย่างแสดงออกมาให้มันเห็นในมุมนั้น จึงเลือกที่จะใจเย็น
“น่าจะก่อเรื่องอะไรไว้อีกแล้วนะครับนาย”
“ไอ้หมาลอบกัด!” คิดแล้วก็ยิ่งโมโห ถ้าไม่เห็นแก่ความเป็นเพื่อน เขาคงจะฆ่ามันตายไปแล้ว
“ส่วนเรื่องไอ้พสุ พึ่งมีรายงานมาว่าได้เบาะแสมันแล้วครับนาย ตอนนี้มันอาศัยอยู่ที่เซฟเฮาส์ ที่ไม่ไกลจากเมืองนี้มาก มีคนส่งข้าวและอาหาร และมันก็คงหมกตัวอยู่แค่ที่นั่น ไม่ได้ออกไปที่ไหนเลย”
“ส่งคนไปจับตาดูมันไว้ อย่าให้พวกมันรู้ตัว”
“ไม่ให้ไปเอาตัวมันมาเลยเหรอครับนาย”
“ยัง เพราะกูมีอะไรต้องทำก่อน” และสิ่งนั้นมันก็คือความต้องการของเขา น้องสาวของมัน ต้องเป็นคนมาชดใช้ให้พี่ชายเหมือนกัน เขาเลยไม่อยากวู่วามทำอะไรลงไป ในตอนที่ยังไม่ได้เธอมาเป็นผู้หญิงของเขา ด้วยความเต็มใจอย่างที่เขาหวังไว้
วันต่อมา
และเรื่องเมื่อวานก็ทำเอาพัชชา นอนแทบไม่หลับทั้งคืนอีกวัน นี่ก็ผ่านมาสองวันแล้วกับเรื่องเครียด ๆ นี้ และยิ่งได้รับข้อเสนอแบบนั้นจากเขาด้วย มันยิ่งทำเอาเธอคิดมากขึ้นไปอีก
[‘ฉันสนใจในตัวเธอ เธอมาเป็นผู้หญิงของฉันไหม’ ]
“ไม่นะพาย แกต้องไม่รับข้อเสนอนั้นของเขาเด็ดขาด” เธอก็ยังคงบอกตัวเองไปแบบนั้น โดยเสนอจุดยืนที่ชัดเจน
Rrr Rrr Rrr
แล้วเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น นั่นคือขวัญลดาเพื่อนรักที่ติดต่อมา
(ขวัญลดา : พายแกเป็นยังไงบ้างไม่ติดต่อมาเลยนะ ฉันเป็นห่วงแกมากนะรู้ไหม จะไปไหนทำไมไม่โทรบอกบ้าง ส่งแค่ข้อความมาได้ยังไง) ด้วยความที่เป็นห่วงเพื่อน ขวัญลดาก็พูดอย่างร้อนรน
“ฉันโอเค ฉันรีบไปหน่อย ขอโทษแกด้วยนะที่ทำให้เป็นห่วง”
(ขวัญลดา: ไม่เป็นไร แล้วนี่แกเจอญาติแกหรือยัง)
“อ่อ เอ่อ...เจอแล้ว”
(ขวัญลดา : พายแกคงไม่ได้โกหกอะไรฉันอยู่ใช่ไหม)
“ก็ไม่นะ ฉัน...”
(ขวัญลดา : ฉันเป็นเพื่อนแกมาตั้งนานทำไมฉันจะไม่รู้ แกมีญาติคนอื่นอีกที่ไหนกัน ฉันไม่ได้โง่ แกบอกความจริงฉันมาเดี๋ยวนี้ ว่าแกไปเมกาทำไม)
“...” ด้วยที่ไม่รู้ว่าจะโกหกยังไงแล้ว กับคิดว่าต้องอยู่ปักหลักทำงานที่นี่และไม่ได้กลับเมืองไทยไปอีกนาน ก็เลยจำใจต้องได้เล่าความจริงให้เพื่อนรักฟัง พร้อมกับหูชาไปหมด นอกจากขวัญลดาจะอคติกับพี่ชายเธอแล้ว ตอนนี้ยังเกลียดเขาเข้าไส้อีกต่างหาก
- ผู้เขียน
