“แล้วแต่งตัวแบบนี้ เสื้อผ้าของผู้ชายคนนั้นเหรอ” น้ำหวานเพื่อนในกลุ่มอีกคนเอ่ยถามด้วยความตกใจ เธอไม่อยากคิดเลยว่าเพื่อนจะเลยเถิดไปถึงไหน ลองได้ใส่เสื้อผ้าของผู้ชายคนนั้นมาแบบนี้
“ใช่” คำตอบที่ดูเหมือนว่ามันจะบอกทุกสิ่งกับเพื่อนสนิทมันทำให้เวนิชรั้งร่างบางของเพื่อนเข้ามากอดด้วยความสงสาร ชั่วชีวิตของบัวบูชาเธอทำตัวดีมาตลอด รักษาพรหมจรรย์ และไม่เคยเที่ยวกลางคืน แต่มาตอนนี้เพื่อนของเธอแตกสลายหมดแล้ว เพราะเธอบังคับให้เพื่อนไปงานวันเกิด แล้วก็ปล่อยเพื่อนไว้ที่โต๊ะคนเดียว ทั้งที่เพื่อนของเธออ่อนต่อโลกขนาดนี้ เวนิชรู้สึกผิดจนร้องไห้ออกมา
“ขอโทษนะบัว” เสียงของเวนิชสั่นเครือ เพื่อนที่นั่งอยู่ทั้งหมดถึงกับเงียบ เมื่อพอจะเดาออกว่าอะไรเป็นอะไร
“ไม่ต้องขอโทษหรอก เรื่องมันผ่านไปแล้ว แล้วเวนิชก็ไม่ได้ต้องการให้มันเกิดแบบนั้นตั้งแต่แรกนี่นา เรามันซวยเองแหล่ะ” แม้ว่าจะเจ็บปวดแทบขาดใจตาย บัวบูชาก็พยายามปลอ
