“อ๋อ... เหรอคะ นึกว่าต้องใส่แบบนี้ตลอด แอนนาคงอกแตกตาย”
“เป็นเด็กเป็นเล็ก” ริกคาโด้แทบหลุดขำ เขานึกตามกับประโยคที่ว่าอกแตกตาย น่าจะเป็นอกบวมๆ ของเธอเสียมากกว่า
“ไม่เล็กแล้วค่ะ ตัวโตแล้ว แอนนาอยากความจำกลับมาเร็วๆ”
“ทำไมล่ะ”
“ก็อยากจำได้ไงคะ คุณริกถามแปลกๆ”
“แล้ว... ยังจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ” เขากลั้นใจถามรอดูสีหน้าของสาวน้อยตรงหน้า
“ยังค่ะ พอแอนนาพยายามคิดก็รู้สึกปวดหัวมากๆ เลยค่ะ”
เด็กสาวตอบเสียงเศร้าคอตก ริกคาโด้มองแล้วก็นึกสงสาร ตลอดหลายวันมานี้ เขาไม่เคยให้เธอพยายามนึกอะไร หรือจดจำเรื่องราวอะไร เพื่อให้เธอฟื้นความทรงจำ เหตุผลคือต้องการให้เธอเจ็บปวดน้อยที่สุดและช้าที่สุด
ริกคาโด้คิดว่า... หากเป็นตัวเขาเองเกิดความจำเสื่อมขึ้นมา แล้วฟื้นความทรงจำกลับมาในภายหลัง ปรากฏว่าคนที่รักที่สุดและเป็นญาติคนเดียวที่เหลืออยู่ได้ตายจากไป คงแทบสิ้นสติตามไปเป็นแน่ แต่ถึงกระนั้นจิตใจของเขาอาจจะเข้ม
