“ขอบคุณมาก ผมรู้ว่าคุณจะดูแลเธออย่างดี ผมเชื่อใจคุณ” แล้วร่างลูกน้องคนสนิทจึงค่อยๆ เลือนหายไปในที่สุด
“ซันโดร... ซันโดร...”
“คุณริกเป็นอะไรคะ”
ริกคาโด้ผวาเฮือก เหงื่อไหลเต็มตัวและใบหน้า เขามองคนในอ้อมแขนที่เขย่าแขนเขาอย่างห่วงใย ก่อนจะโผเข้ากอดเธอแนบอก
“ฉันฝันน่ะ ไม่มีอะไรหรอก” ริกคาโด้พูดเสียงหอบๆ ขณะที่กอดร่างน้อยเอาไว้ เธอกอดตอบตามประสาเด็กๆ เหมือนอยากช่วยให้เขาคลายจากความไม่สบายใจ
“ฝันร้ายเหรอคะ”
“เปล่าหรอก ฉันฝันดีต่างหากล่ะ” เขาดึงใบหน้าเด็กสาวมาใกล้ๆ กุมแก้มเธอไว้ด้วยมือทั้งสองข้างแล้วมองทุกอย่างบนใบหน้างดงามนั้นอย่างแสนรัก บางทีเขาอาจจะคิดเรื่องอาเลสซันโดรมากไปเลยเก็บมาฝัน แต่เขายอมรับว่าส่วนลึกของจิตใจก็พยายามจะบอกคนที่ตายไปแล้วว่าเขาจะดูแลน้องสาวอีกฝ่ายอย่างดีที่สุด ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรอีกแล้ว
“เหรอคะ”
“นอนเถอะเด็กน้อย” ริกคาโด้ทิ้งตัวลงนอน ดึงร่างน้อยมากอดแนบอก กดใบหน้า
