ตอนที่ 3 ใครคือคนที่แอบถ่าย

1241 คำ

''จะลองบอกดูก็ได้นะครับ ผมไม่ได้ห้าม :) '' สิงหราชส่งยิ้มให้หล่อนอีกครั้งก่อนจะก้มมองเวลาบนนาฬิกาที่อยู่บนข้อมือ และทันใดนั้นเสียงเหมือนใครบางคนลืมปิดเสียงโทรศัพท์และกดถ่ายรูปก็ดังขึ้นมาจากประตูห้อง... แฉะ ! พึ่บ! มีใครบางคนกำลังถ่ายรูปของเขาและนั่นก็ทำให้ใบหน้าหล่อรีบหันไปยังหน้าประตูโดยเร็ว... แต่เธอคนนั้นกลับรีบหลบออกไปอย่างรวดเร็ว เห็นเพียงปลายเส้นผมที่พลิ้วไหวของเธอคนนั้นที่แว็บเข้ามาในสายตาของเขา "หึ..." เขาหัวเราะในลำคอเล็กน้อยและไม่ได้รีบตาม 'เธอคนนั้น' ออกไป ไม่จำเป็นต้องรีบ... เพราะคนที่เดือดร้อนคงไม่ใช่เขาแน่ๆ "ตาย ๆ" คนตัวเล็กได้แต่ละล่ำละลักรีบหลบออกมาจากหน้าประตูก่อนจะรีบสับฝ่าเท้าเข้ามาภายในห้องอีกห้องหนึ่ง เมื่อกี้เธอลืมปิดแฟลช ! กรี๊ดดดดด ! เขาคงไม่ทันเห็นเธอใช่ไหม เพราะเธอรีบหลบออกมาก่อน... เสียงหัวใจของเธอเต้นกระหน่ำอย่างรุนแรงจนเจ็บอกไปหมด เมื่อกี้เธอไม่ได้ตั้งใจจะกดถ่ายรูปแต่เธอกำลังจะถ่ายวิดีโอต่างหาก เพราะไม่ทันได้ดูว่ามันอยู่ในโหมดไหนก็ทำให้เธอกดถ่ายรูปเขาออกไป และใช่... เธอไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่อยู่ในห้องนั้นจะเป็น 'สิงหราช' คนดีศรีสังคม ! ! เธอได้ยินชื่อเสียงของเขามาตั้งแต่ปีที่แล้วว่าเป็นหนุ่มสุดเพอร์เฟ็กต์ เป็นนักศึกษาตัวอย่างของมหา’ลัยของเรา อีกทั้งเขายังขึ้นชื่อเรื่องความสุภาพ พูดจาไพเราะ ไม่เคยมีเรื่องชู้สาว... อีกทั้งยังเคยได้ยินสาว ๆ คนอื่นพูดถึงเขาว่าไม่เคยมีใครได้ 'กิน' สิงหราชสักคนเพราะเขาตายด้านเรื่องผู้หญิงและไม่สนใจผู้หญิงคนไหน แต่สิ่งที่เธอเห็นเมื่อครู่ มันโคตรจะตรงกันข้ามเลยเถอะ เพราะเขากำลังจะทำอะไรกับบรรณารักษ์ในห้องเก็บเอกสาร!! คนตัวเล็กยกมือขึ้นลูบหน้าอกของตัวเองให้ใจเย็นลงก่อนจะเช็ดเหงื่อที่ซึมออกมาจากหางเส้นผมสีเทาของเธอออกอย่างเบามือ จากแอร์ที่หนาวเมื่อครู่ แปรเปลี่ยนมาทำให้เธอเหงื่อแตกพลั่กไปทั่วทั้งกรอบหน้าสวย "ใจเย็นยัยฟอง พี่สิงห์ยังไม่เห็น เขาคงไม่เห็นหรอก" เธอปลอบใจตัวเองยกใหญ่ เมื่อกี้คงไม่มีใครเห็นเธอแน่ๆ แต่ถ้าเขาเกิดเห็นขึ้นมาล่ะ... คิดมาถึงตรงนี้ก็ทำคนตัวเล็กหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมาเสียดื้อ ๆ แต่ไม่ทันที่จะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ เสียงของประตูห้องที่เปิดออกมาก็ทำเธอชะงักตัวอย่างรุนแรงเพราะความตกใจ แกรก ! สีหน้าตื่นตระหนกของเธอทำคนมาใหม่อย่างบรรณารักษ์สาวอีกคนถึงกับขมวดคิ้วมุ่นพร้อมกับจ้องมายังเธอที่ยังคงตกใจกับการเข้ามาแบบไม่ให้สุ่มให้เสียง "ดากานต์ดา ทำไมทำหน้าอย่างกับเห็นผีแบบนั้นล่ะ เจอดีในหอสมุดมาหรือไง" บรรณารักษ์สาวเอ่ยพลางขยับกรอบแว่นบนใบหน้าก่อนจะเดินมายังโต๊ะทำงานของตัวเอง "ปะ เปล่าค่ะ" เธอตอบพลางส่งยิ้มแห้ง ๆ กลับไปให้ เธอไม่ได้เจอผีแต่มันยิ่งกว่าผีเสียอีก ! ! "อาจารย์มณีรัตน์ให้เอาเอกสารมาให้เซ็นหรือเปล่า เมื่อกี้อาจารย์มณีรัตน์โทรมาบอกน่ะ ฉันเลยต้องขึ้นมาอีก ทั้งที่กำลังจะพักเที่ยงแล้วแท้ ๆ เฮ้อ ~" เสียงบรรณารักษ์สาวถอนหายใจออกมา คงโดนโทรตามสินะ ถึงได้ขึ้นมาในตอนนี้ "อ่าค่ะ หนูเอาเอกสารมาให้เซ็นค่ะ" เธอเอ่ยบอกพร้อมกับเดินไปยังโต๊ะของบรรณารักษ์แล้วส่งเอกสารที่ถือมาส่งให้ทันที "นี่ค่ะ..." เธอมองดูบรรณารักษ์เซ็นเอกสารจนกระทั่งใบสุดท้ายก่อนจะส่งเอกสารที่เซ็นไว้เรียบร้อยส่งให้กับเธอ แต่แทนที่ฟองเบียร์จะรีบเดินออกไปจากห้องเพื่อจะได้ไปพักเที่ยงกลับเอ่ยถามคุณบรรณารักษ์อีกครั้ง... "คุณบรรณารักษ์คะ ตอนที่ขึ้นมาเมื่อกี้ เจอใครอยู่บนชั้นนี้หรือเปล่าคะ ? แบบว่าเป็นผู้ชายใส่ชุดนักศึกษา หรือใครบางคนงี้อะค่ะ" เธอไม่ได้เจาะจงว่าเป็นใครเพราะเดี๋ยวบรรณารักษ์อาจจะสงสัยได้เลยได้แต่แอบถามไปแบบนั้น... "ก็ไม่นะ เมื่อกี้ไปดูห้องเอกสารเพราะไฟเปิดทิ้งไว้แต่เข้าไปก็ไม่เห็นมีใคร สงสัยลืมปิดกันอีกแล้ว ใช้ไม่ได้เลย ไปพักกันหมดแต่ลืมปิดไฟ สิ้นเปลืองพลังงานโดยใช้เหตุ" บรรณารักษ์บ่นใหญ่ โดยที่ไม่ได้สังเกตสีหน้าโล่งใจของเธอแม้แต่น้อย โอเค... แปลว่าพวกเขาคงละอายที่มีใครเห็นตอนที่พวกเขากำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็ม บางทีเขาอาจจะหนีลงไปยังข้างล่างและแทบจะแทรกแผ่นดินหนีแล้วแน่ ๆ เฮ้อ~ ในมหา’ลัยกล้าทำเรื่องแบบนี้ได้ไง อีกอย่างคนที่ทำเป็นถึงนักศึกษาดีเด่น มีเหรียญรางวัลอย่างพี่ 'สิงหราช' อีก ! เหลือจะเชื่อ เขาเป็นรุ่นพี่คณะเธอที่มีรุ่นน้องนับถือมาก ๆ เลยด้วยซ้ำ ถ้าคนอื่นรู้ว่าเขาทำตัวแบบนี้จะเกิดอะไรขึ้น ? "นี่เขาสร้างภาพเหรอ ? กล้าทำเรื่องแบบนี้ในมหา’ลัยได้ไง" เมื่อออกมาจากห้องของบรรณารักษ์เพื่อเดินมายังลิฟต์ก็อดบ่นถึงรุ่นพี่ตัวดีไม่ได้ เธอเคยชื่นชมเขาด้วยสิ ! ไม่คิดว่าเขาจะทำตัวแบบนี้... เรื่องเรียนเขาเก่งจริง แต่เรื่องผู้หญิง... ในมหา’ลัย! แบบนี้มันเกินไปอ่า เธอยู่ปากเล็กน้อยก่อนจะยกมือขึ้นกดลิฟต์ก่อนจะก้าวเข้าไปภายในลิฟต์เพียงคนเดียวก่อนจะกดลงบนปุ่มเลข 1 ก่อนที่ประตูลิฟต์จะค่อย ๆ ปิดลง เธออดไม่ได้ที่จะเอ่ยอย่างเหลืออดเมื่ออยู่คนเดียว "พี่สิงห์ ไอ้คนไม่ตรงปก ! : (" แต่ไม่ทันที่ประตูลิฟต์จะปิดสนิทลง มันก็ถูกเปิดออกโดยใครบางคนที่กดปุ่มอยู่ทางด้านนอกลิฟต์ ในคราแรกเธอนึกว่าเป็นบรรณารักษ์ที่เซ็นเอกสารให้เมื่อครู่ แต่เมื่อประตูลิฟต์ถูกเปิดออกอีกครั้ง กลิ่นน้ำหอมราคาแพงจากใครอีกคนที่กำลังเดินเข้ามาภายในก็ทำเธอตัวแข็งทื่อไปหมด... กึก ! คนตัวเล็กชะงักตัวเมื่อต้องสบตากับดวงตาคู่คมของอีกฝ่ายที่จ้องมายังเธอไม่วางตา และเป็นเธอที่หลบหลีกสายตาจากเขาแล้วรีบถอยตัวจนแผ่นหลังติดกับผนังลิฟต์ที่เย็น ๆ ร่างสูงไม่ได้เอ่ยอะไร เขาทำเพียงเดินเข้ามาภายในลิฟต์แล้วพิงแผ่นหลังลงกับผนังในท่าสบาย ๆ เท่านั้น... เดี๋ยวสิ ! ! เขาลงไปข้างล่างแล้วไม่ใช่เหรอ ? หรือเขาไม่ได้ลงไป... แต่กำลังสังเกตการอะไรอยู่หรือเปล่า คนตัวเล็กเม้มปากเล็กน้อย พยายามไม่เผยพิรุธใด ๆ พี่สิงห์คงจำเธอไม่ได้หรอกว่าเป็นรุ่นน้องคณะเดียวกัน เพราะตัวเขานั้นแทบไม่สนใจใครที่ไหนเลย เนียน ๆ เข้าไว้...

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more