ลองเล่นรัก พี่สิงห์ไม่ตรงปก

ตอนที่ 4 ตื่นเต้น

ภายในลิฟต์ดูอึมครึมคล้ายกับมีมวลเมฆมืดครึ้มก่อตัวอยู่ภายในลิฟต์เพราะต่างคนต่างไม่คุยอะไรกัน กลิ่นน้ำหอมราคาแพงของเขา มันโชยเข้าจมูกเธอเป็นพัก ๆ สายตาของเธอเหลือบมองเลขชั้นที่อยู่บนชั้นที่ 10 ของหอสมุด

ทำไมวันนี้ลิฟต์มันเลื่อนช้าแบบนี้

ในลิฟต์มีแค่เธอกับเขาแต่ไม่รู้ทำไมเธอถึงรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องขนาดนี้

ร่างสูงข้างกายทำเพียงยืนกอดอก เธอไม่ได้หันไปมองเขาแต่ก็รู้ว่าอีกฝ่ายมองเธออย่างเงียบ ๆ ถามว่าเธอรู้ได้ไงน่ะเหรอ ?

ก็เพราะลิฟต์มันสะท้อนร่างของเธอกับเขาบนประตูลิฟต์นี่สิ สายตาของเราทั้งคู่เผลอสบกัน และในตอนนั้นที่เธอเห็นเขาส่งยิ้มมุมปากมาให้พร้อมกับเสียงหัวเราะแผ่วเบา

"หึ..."

แต่ไม่ทันที่เธอจะได้ทำอะไรไปมากกว่านั้น ตัวลิฟต์ก็ดังขึ้นในชั้น 7 พร้อมกับประตูที่เปิดออก

ติ๊ง !

เธอถึงกับถอนหายใจอย่างโล่ง เมื่อคิดว่ามีใครอีกหลายคนกำลังเข้ามาในตัวลิฟต์นี้ด้วย โดยที่เธอไม่ต้องอยู่กับเขาตามลำพัง...

แต่ไม่รู้ว่าคนอื่นที่เข้ามาทีหลังจะเยอะจน 'เขา' ต้องขยับตัวเข้ามาใกล้เธอ ไม่รู้ว่าเขาแค่ขยับตามแรงดันของคนอื่น หรือ 'จงใจ' ที่จะขยับเข้ามาใกล้จนเนื้อตัวของเรา 'เผลอ' แนบชิดกันโดยธรรมชาติ

อกแกร่งของเขาที่อยู่ภายใต้ชุดนักศึกษาสุดเนี้ยบมันแนบชิดไปกับหน้าอกไซซ์ 38 ของเธอ ในตอนแรกเขาไม่ได้ตัวชิดกับเธอมากขนาดนี้แต่ดูเหมือนเขาจะ 'จงใจ' ให้ร่างของเขาแนบชิดกัน

คนตัวเล็กเผลอเกร็งตัว ริมฝีปากขบเม้มเข้าหากัน เธออยากจะดันตัวเขาออกแต่ก็เกรงใจคนที่ยืนอยู่ในลิฟต์ เธอลองขยับตัวไปทางด้านซ้ายแต่มันก็ชิดกับผนังลิฟต์ข้างซ้ายแล้วนี่สิ

อีกทั้งในลิฟต์ยังคุยกันเสียงเจี๊ยวจ๊าวไปหมดแต่นั่นก็แทบจะไม่เข้าหูเธอเพราะในตอนนี้เธอได้ยินแค่เสียงหัวเราะในลำคอของร่างกำยำที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น...

เหมือนจะโดนแกล้งเข้าแล้วนี่สิ

เธอเหมือนจะร้อนรุ่มไปหมด อยากจะถอยออกห่างแต่มันก็ทำไม่ได้เลย

"หัวใจเต้นแรงจังครับ..."

เสียงทุ้มของเขาดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าหล่อจนไร้ที่ติของเขาที่โน้มต่ำลง สายตาคู่คมหลุบตามองหน้าอกของเธอที่แนบชิดอยู่กับตัวเขา

เธอเผลอเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าขาวนวลของเขาแล้วถึงกับชะงักตัวไปเพราะเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นหน้าเขาใกล้ ๆ แบบนี้

เขาเป็นผู้ชายตัวสูงราว 185 เซนติเมตร ผิวขาวมาก แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะผิวหน้าดีมาก ๆ ขนาดนี้ คิ้วเข้มได้รูป จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากรูปกระจับสีชมพูธรรมชาติ

อ่า... ปากน่าจุ๊บมาก อีกทั้งยังตัวหอมจนเผลอสูดจมูกดมกลิ่นจากตัวเขาอีกหลาย ๆ ครั้ง อาการร้อนรุ่มมันทำเธอเหงื่อแตกพลั่กไปหมด

"ตรงนี้มีเหงื่อด้วย ร้อนเหรอ..." เสียงทุ้มของเขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับปลายนิ้วที่เกลี่ยตรงไหปลาร้าของเธออย่างแผ่วเบา

เธอถึงกับนิ่งอึ้งเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะ 'ทำ' ถึงขั้นแตะเนื้อต้องตัวเธอ การกระทำของเขาไม่ได้อุกอาจ มันนุ่มนวลแต่ก็แฝงไปด้วยความเย้ายวนจนเธอหายใจไม่ทั่วท้อง

"อ่า..." เธอหน้าแดงเพราะปลายนิ้วเขาเอาแต่ไล่เขี่ยหยาดเหงื่อของเธออยู่ตรงนั้นจนกระทั่งเขาผละปลายนิ้วออกไปอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะโน้มใบหน้าลงมากระซิบข้างใบหูเธอด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

"ถ้าเป็นลมขึ้นมาให้พี่ช่วย CPR ให้ไหมครับ เราหายใจแรงมาก พี่กลัวเราเป็นลมจัง :) "

"...."

"ใส่เสื้อรัดขนาดนี้ ระวังหายใจไม่ออกนะ" คนตัวเล็กถึงกับหน้าแดง เมื่อเขาหลุบสายตามองต่ำลงไปยังหน้าอก ซึ่งมุมที่เขายืนอยู่คงเห็นไปถึงไหนต่อไหนแต่เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบแต่ดวงตาใสซื่อ (?) ของเขาที่สะท้อนกลับมา

ไม่รู้ว่าเขาเป็นห่วงเธอจริง ๆ หรือแค่ 'ล้อ' เธอเล่นเพราะอาการที่เธอแสดงออกในตอนนี้ที่ยิ่งเสียกว่ามีพิรุธ แต่ถึงอย่างนั้นก็ได้แต่ส่ายหน้าให้เขาไป

"...." เธอแทบไม่กล้าพูดอะไรออกไป เสียงเหมือนโดนเขาขโมยไปจนหมด ได้แต่กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เท่านั้น

สายตาคู่คมของเขาเหลือบมองต่ำลงไปยังมือข้างขวาของเธอก่อนจะเผยยิ้มออกมาอย่างไม่ปกปิด

"โทรศัพท์สวยดีนะ รุ่นนี้ 'ถ่ายรูป' ชัดด้วยนี่นา ขนาดอยู่ในมุมมืดยังถ่ายชัดเลย ว่าไหมครับ :) "

น้ำเสียงนิ่ม ๆ แต่ก็เน้นทุกคำพูดของเขาทำเธอยิ่งเลิ่กลั่กไปหมดจนต้องชักมือหลบสายตาของเขาที่จ้องมาอย่าง 'รู้ทัน'

และเสียงลิฟต์ก็ช่วยชีวิตเธอไว้ เมื่อมันถูกเปิดในชั้นล่างสุดและทุกคนที่พูดกันเสียงเจี๊ยวจ๊าวภายในก็ต่างเดินออกไปอย่างไม่ได้สนใจใครมากนัก

เหลือแค่เพียงเธอกับเขาที่ร่างกำยำยังยืนเบียดเธออยู่ ทั้งที่ทุกคนออกไปกันหมดแล้วด้วยซ้ำ!

นี่เขาคิดจะแกล้งเธอหรือแค่พยายามจะอ้อยอิ่งเพื่อให้ร่างนุ่มนิ่มช่วงบนของเธอสัมผัสกับเขา

"ช่วยหลบหน่อยได้ไหมคะ" เมื่อเขาไม่ยอมขยับตัวออกไป คนตัวเล็กจึงได้เอ่ยบอกเขาออกไป

"...." ร่างกำยำตรงหน้าทำหน้ามึนใส่เธอ อีกทั้งยังไม่ขยับตัวออกไปไหนอีกต่างหากและนั่นก็ต้องทำให้เธอต้องเอ่ยซ้ำอีกครั้ง

"พี่คะ ช่วยถอยออกไปหน่อย... ค่ะ" เธอไม่ลืมที่จะเอ่ยต่อท้ายด้วยหางเสียง ทั้งที่อยากจะดันตัวเขาออกมากแค่ไหนก็ตาม

พี่สิงห์หลุบตามองเธออีกครั้งพร้อมกับยกมือขึ้นแตะปลายนิ้วลงบนปอยผมข้างแก้มของเธอ

"ผมสีเทา มีไฝใต้ตา ริมฝีปากจิ้มลิ้ม เวลายิ้มมีลักยิ้ม อยู่ปีไหนเหรอ หน้าเราคุ้นตาพี่มาก..."

กึก !

นี่เขารู้ด้วยเหรอว่าเวลาเธอยิ้มแล้วมีลักยิ้มน่ะ หรือเดา? หรือเห็นตอนเธอยิ้มกัน

หรือความเป็นจริง เขาจะรู้ว่าเธอเป็นรุ่นน้องในคณะ แต่ถึงอย่างนั้นคนตัวเล็กได้แต่ใจดีสู้เสือเงยหน้าถามเขาออกไป

"ถามทำไมคะ"

"ก็... เผื่อจะได้เจอกันอีกไงครับ :) "

"..."

เจอกันอีกทำไม ! ไม่เจอได้ไหมอ่า ตอนนี้เธอแทบไม่กล้าจ้องหน้าเขาตรง ๆ ด้วยซ้ำ เพราะเธอกำลังมีชนักติดหลัง โดยการถ่ายรูปเขานี่สิ !

เธอไม่ได้ตั้งใจสักหน่อยแต่ก็ไม่อยากบอกเขาว่าเป็นเธอที่ถ่ายรูปเขาเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว เธอทำเฉไฉไปเนียน ๆ น่าจะดีกว่า

เพราะไม่อยากให้เขาสาวไส้เธอ คนตัวเล็กจึงต้องหาทางออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด

"ขอตัวก่อนนะคะ พอดีมีธุระต้องทำต่อ"

ฝ่ามือเล็กยกขึ้นดันตรงหน้าอกเขาเพื่อให้คนตรงหน้าขยับออก แต่แรงของเธอแทบจะไม่สะทกสะท้านเขาแม้แต่น้อยจนต้องชักสีหน้าใส่เขาไปแบบไม่พอใจ คนตรงหน้าถึงกับหัวเราะในลำคอก่อนจะถอยออกห่างจากเธออย่างอ้อยอิ่งพร้อมกับผายมือเชิญเธอไปทางประตูลิฟต์

"เชิญครับคุณผู้หญิง :) "

ต่อให้เขาพูดจาสุภาพและทำตัวสุภาพบุรุษในตอนนี้ (?) แต่สายตาเขามันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย ! : (

"แล้วเจอกัน... หึ"

คำพูดนี้คนตัวเล็กไม่ได้ยินเพราะเขาปล่อยให้คนตัวเล็กรีบเดินจ้ำอ้าวออกไปจากหอสมุด โดยที่ไม่ได้หันกลับมามองเขา

สายตาคู่คมได้แต่มองตามแผ่นหลังบางจนเธอหายลับไปจากสายตา ริมฝีปากกลับยกยิ้มขึ้นอย่างพอใจ

กลิ่นหอมของเธอกับความนุ่มนิ่มตรงช่วงอกยังคงความร้อนรุ่มอยู่ในตัวเขา...

เจอกันแน่... เพราะต่อจากนี้ เขาจะจับตาดูเธอทุกฝีก้าว

... จบพาร์ตย้อน...