ไม่อยากคุยก็ไม่ว่าอะไร ผมเข้าใจ ว่าก่อนหน้านั้นผมเองก็เล่นใหญ่ ผมจะไม่โทษว่าเธอใจร้าย เพราะที่ผ่านมา ผมนั่นแหละที่ร้ายมากกว่า
"แม่ไม่ให้ปลุกนะ แม่บอกง่วงนอนมาก"
อีกคนไม่ได้สนใจ เธอค้นหาผ้าห่มจากกระเป๋าที่อยู่ใกล้ๆ ก่อนที่เธอจะเอนกายลงกับเปล โดยไม่สนใจผมที่กำลังมอง
ผมลากเก้าอี้มานั่งใกล้ๆ สาบานว่าผมจะไม่ยอมไปไหน ต่อให้คืนนี้ต้องนอนบนเก้าอี้ ผมนี้ก็จะไม่ท้อ..
สองทุ่มกว่าๆ ดีที่ว่าห้องผู้ป่วยคนไม่เยอะสักเท่าไหร่ ใจจริงผมอยากจะย้ายเข้าห้องพิเศษให้อยู่แบบสบายๆ แต่คำบอกเล่าที่ว่าพรุ่งนี้แพทย์อนุญาตให้กลับบ้านได้ ทำให้ผมคิดการใหญ่กว่า
มัชหยิบหนังสือเล่มหนึ่งมาเปิดอ่าน มือข้างที่ว่าง สัมผัสลูบไล้ที่หน้าท้องตัวเองอย่างแผ่วเบา ท้องก็เริ่มใหญ่ เดินก็ออกบ่อย เธอจะปวดน่องบ้างไหม ไวเท่าความคิด ผมลุกจากเก้าอี้ตัวที่นั่ง แล้วหลังจากนั้น ผมก็ทิ้งกายลงนั่งกับพื้น โดยที่ร่างของผมอยู่ในระดับปลายเท้าของเธ
