พิยะดารู้สึกดีขึ้นมาก แม้จะยังรู้สึกปวดเนื้อ ปวดตัวและยังตัวร้อนอยู่บ้าง แต่หมอก็บอกว่าพรุ่งนี้ เธอน่าจะกลับไปพักต่อที่บ้านได้แล้ว
แต่คืนนี้เธอกลับนอนไม่หลับ เพราะธีระเดชยังนอนเฝ้าเธออยู่ที่ห้อง ไม่ยอมกลับบ้าน
“คุณกลับไปได้แล้ว หนูอยากอยู่คนเดียว”
เธอบอกกับเขา โดยไม่ยอมมองหน้า เพราะยังเคืองขุ่นใจอยู่
“ไม่กลับ...เมียไม่สบายทั้งคน ฉันก็ต้องมาเฝ้า มาดูแลสิ ไม่ถูกเหรอ?”
เขาพูดแบบนั้นออกมาอย่างหน้าตาเฉย ราวกับว่าจะยั่วอารมณ์โกรธของเธอยังไงยังงั้น และมันก็ได้ผลในทันที
“คนเลว หยุดพูดนะ!!!”
เธอลุกพรวดขึ้นนั่งบนเตียง พร้อมกับคว้าหมอนใบเดิมขว้างปาใส่เขาอีกครั้ง
แต่คราวนี้ ร่างใหญ่ของธีระเดชกลับหลบได้ทันพร้อมทั้งเดินปรี่เข้ามาหาเด็กสาวที่เตียง โดยที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว
“หยุดโวยวายได้แล้วนะยัยพิม! ถ้าเธอไม่ดื้อ แบบนี้...ก็คงไม่โดนหรอก”
เขาจับมือทั้งสองของเธอล็อคไว้แน่น แล้วจ้องตาคมกริบใส
