ตึกตึก...
หลังจากที่เดินออกมาจากตรงนั้น ฉันก็พยายามกลั้นน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาไว้
“วี รอฉันด้วยสิ” เสียงน้ำขิงที่วิ่งตามฉันอยู่ยังคงดังขึ้น ฉันก็ไม่ได้ลดความเร็วของขาลงแม้แต่นิดเดียว ฉันไม่อยากให้น้ำขิงต้องมาเห็นฉันในตอนนี้ด้วยซ้ำ ฉันที่แทบน่าจะสะกดกลั้นความรู้สึกหน่วงในใจตัวเองไว้ไม่ไหว
“โอ๊ย ทำไมเธอเดินเร็วจังเนี่ย...”
“...รอฉันด้วยสิ”
ตึก สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจฮึบความรู้สึกตัวเองไว้หันหน้ากลับไปหาเพื่อนตัวเอง
“โทษที”
“แฮ่ก ๆ เธอไม่ได้โกรธอะไรฉันใช่ไหมเนี่ย” น้ำขิงถามพร้อมกับมองหน้าฉัน
“ไม่หนิ ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ” ฉันฝืนยิ้มถามออกไป
“ก็ดูเธอสิ รีบเดินหนีฉัน”
“...” ฉันก็ได้แต่ส่งยิ้มแห้ง ๆ ให้คนตรงหน้าไป
“นึกว่าเป็นอะไรซะอีก” ว่าแล้ว น้ำขิงก็ก้าวเท้าเข้ามาเดินข้างฉันโดยที่ฉันเองก็เงียบไม่ได้พูดอะไรออกไป
ขณะที่เราสองคนต่างเดินตรงไปยังด้านหน้าด้วยท่าทีปกติอยู่นั้น
“เออนี่ ฉันมีเรื่อ
